Η τρέχουσα ημερομηνία/ώρα είναι Πεμ 16 Μάης 2024 - 19:45
Η αναζήτηση βρήκε 6 εγγραφές
Κείμενο της Πόλα Ρούπα από τις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα-Θήβας
Ακολουθεί το κείμενο της Πόλας Ρούπα, που εστάλη στο zougla.gr, και αναφέρεται στην πανδημία με τίτλο: «Τις πανδημίες γεννά η κοινωνική και ταξική ανισότητα».
Το κείμενο:
«Ζούμε την πιο βαθιά συστημική κρίση που δολοφονεί. Ο covid 19 δεν είναι ούτε θεόσταλτος ούτε δημιουργήθηκε από παρθενογένεση. Δημιουργήθηκε από τη βαθιά φτώχεια, την ανισότητα, την εξαθλίωση. Έχουν ήδη μιλήσει γιατροί για τις συνθήκες της νέας φτώχειας που εκκολάπτoνται οι πάσης φύσεως επιδημίες σε διάφορες μεριές του πλανήτη. Όλοι οι προηγούμενοι κορονοϊοί, καθώς και ο έμπολα, προέρχονται από περιοχές όπου η εξαθλίωση και τα επακόλουθά της κυριαρχούν. Ο covid 19 είναι παιδί της ανισότητας και όση αυτή βαθαίνει τόσο θα γεννιούνται νέοι ιοί ίσως ακόμα πιο δολοφονικοί από τον συγκεκριμένο κορονοϊό. Δεν είναι ώρα για πολιτική κριτική; Μα είναι το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς, της πολιτικής ολιγαρχίας που ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία το οποίο γεννά ένα συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ πλούτου και φτώχειας με αποτέλεσμα φαινόμενα όλο και πιο ακραίας φτώχειας να επεκτείνονται σε πολλές χώρες του πλανήτη.
Διακεκριμένος πνευμονολόγος που έθιξε δημόσια το ζήτημα της ακραίας φτώχειας ως αιτία της πανδημίας και που δήλωσε πως αν δεν αντιμετωπιστεί η ανισότητα, θα έχουμε συνέχεια τέτοια φαινόμενα πανδημίας δεν εμφανίστηκε ξανά στα τηλεοπτικά ‘’παράθυρα’’. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο covid 19 γίνεται επίσης με κοινωνικούς και ταξικούς όρους, παρ’ όλο που το σύστημα είναι υπεύθυνο στην ουσία γι’ αυτή την εξέλιξη. Μπορεί ο covid 19 να μην κάνει διακρίσεις στο ποιούς θα χτυπήσει, αλλά ούτε έχουν όλοι την πολυτέλεια της σωστής προφύλαξης (μεγάλα σπίτια με δυνατότητα τήρησης των όρων ασφαλείας και υγιεινής, καλή σίτιση) και ούτε έχουν όλοι την δυνατότητα προμήθειας των υπερτιμημένων υλικών για να προστατευτούν, ειδικά τώρα με τους εκατομμύρια ανέργους στην Ελλάδα, κλεισμένους στα σπίτια τους και εκτεθειμένους ακόμα και στην πείνα. Στα δημόσια νοσοκομεία που ήδη λυγίζουν υπό το βάρος της πανδημίας λόγω των ελλείψεων σε υλικά, υποδομές, προσωπικό, ήδη δεν έχουν πρόσβαση ασθενείς με covid 19, ενώ τα τεστ διάγνωσης είναι μετρημένα. Από την άλλη η οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας έχει άμεση πρόσβαση στα δημόσια νοσοκομεία αλλά και στα ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα που χρυσοπληρώνονται για τεστ και ‘’περιποιημένη’’ νοσηλεία. Η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι βαθιά ταξικό ζήτημα. Η κορύφωση αυτής της βαθιάς ταξικότητας είναι εφιαλτικό, φασιστικό triage, (διαλογή των ασθενών που θα ζήσουν στα νοσοκομεία ), για το οποίο ήδη έχουν πάρει εντολές να εφαρμόσουν οι γιατροί και στην Ελλάδα. Στην Ισπανία που μετρά χιλιάδες νεκρών ασθενών λόγω ελλείψεως σε μάσκες οξυγόνου αφήνουν να πεθάνουν άνθρωποι άνω των 65 ετών και να ζήσουν νεότεροι. Στην Ιταλία κάνουν διαλογή για το ποιός θα μπει ή όχι στην εντατική. Όμως ρωτώ: Αν νοσήσει ένας πλούσιος, ένας πρώην βουλευτής, υπουργός, ένας μεγάλης ηλικίας που ανήκει στην οικονομική και πολιτική ελίτ θα του κάνουν ευθανασία για να σωθεί ένας φτωχός νέος; Όχι.
Προς χάριν του νεοφιλελεύθερου δόγματος και της «ιερότητας» της οικονομίας της αγοράς σταδιακά διαβρώθηκαν τα εθνικά συστήματα υγείας στην Ευρώπη και παγκόσμια. Στην Ελλάδα τα ‘’μνημόνια’’ επέβαλαν δραστικές περικοπές στο σύστημα υγείας που είχε ήδη αποσαθρωθεί από τις προηγούμενες δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού. Η υγεία εδώ και καιρό έχει γίνει είδος πολυτελείας για τους εύπορους ενώ τα δημόσια νοσοκομεία εδώ και χρόνια είναι υποστελεχωμένα χωρίς βασικά είδη για να λειτουργήσουν. Ακούμε ακόμα κάθε μέρα γιατρούς στις τηλεοράσεις να εκλιπαρούν για υλικά προστασίας από την πανδημία που ενώ καλούνται να αντιμετωπίσουν είναι ‘’άοπλοι’’, με αποτέλεσμα ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να αποδεκατίζεται προσβαλλόμενο από τον κορονοϊό. Δίνουν όντως μια ηρωική μάχη καθώς ξέρουν ότι βάζουν καθημερινά τη ζωή τους σε κίνδυνο. Όμως όπως οι ίδιοι λένε δεν θέλουν χειροκροτήματα αλλά υλική και τεχνική βοήθεια, περισσότερες προσλήψεις. Κάποιοι ήδη έχουν δηλώσει ότι χωρίς επίταξη ιδιωτικών νοσοκομείων το Εθνικό Σύστημα Υγείας θα καταρρεύσει σύντομα. Εδώ μπαίνει το δίλλημα: Μπορεί να παραβιαστεί σ’ αυτή την πιο κρίσιμη για την ανθρωπότητα περίοδο, όπου χιλιάδες άνθρωποι αφανίζονται από την πανδημία η «ιερότητα» της μεγάλης ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου; Μπορεί να μπει τέλος και να επιβληθεί απαγόρευση στην κερδοσκοπία πάνω στον κορονοϊό; Μπορεί να γίνει τέτοιου μεγέθους παρέμβαση στο σύστημα του καπιταλισμού και της οικονομίας της αγοράς ώστε να περάσουν υπό δημόσιο έλεγχο και χρήση όλα τα ιδιωτικά νοσοκομεία, όλες οι ιδιωτικές κλινικές; Να περάσουν σε δημόσιο έλεγχο και διαχείριση οι βιομηχανίες φαρμάκων, ιατρικών υλικών και όποια άλλη βιομηχανία μπορεί να τροποποιήσει την παραγωγή της για την παραγωγή ‘’όπλων’’ ενάντια στον κορονοϊό; Μπορεί να τροφοδοτηθεί όποιος πλήττεται από την ανεργία με όσα χρειάζεται για μην πεινάσει; Μπορούν οι ‘’απαγορεύσεις και οι στρατιωτικοί νόμοι’’ που έχουν επιβληθεί στους δρόμους να επιβληθούν στους κεφαλαιοκράτες και τους κερδοσκόπους του θανάτου; Γιατί στις ευρωπαϊκές χώρες, στις «δημοκρατίες» της Δύσης με την συνταγματικά καταχωρημένη ‘’ισότητα στη ζωή και στην υγεία’’, με την συνταγματικά κατοχυρωμένη ‘’ισότητα’’ δεν γίνεται μια δραστική επίταξη που θα καλύψει όλα τα κενά συστήματα υγείας, θα καλύψει τις ελλείψεις στην παραγωγή αναγκαίων αγαθών, αλλά προτιμούν το triage, την διαλογή όσων θα ζήσουν και όσων θα πεθάνουν; Γιατί αφήνουν να λιμοκτονούν οι εγκλωβισμένοι φτωχοί στην Ιταλία και σε άλλες χώρες που έχουν απελπιστεί και απειλούν δημόσια με επανάσταση; Οι φτωχοί της πλούσιας Δύσης εγκλωβισμένοι μέσα στις γκαρσονιέρες και τα δυάρια, σε πολλές περιπτώσεις πολλά άτομα σε μικροσκοπικά διαμερίσματα χωρίς τροφή, χωρίς μέσα συντήρησης και προστασίας ζουν μαζί με την απειλή από τον κορονοϊό και την απειλή της ασιτίας ενώ έχουν να αντιμετωπίσουν την τρέλα. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν καν σπίτι: Οι άστεγοι, οι φτωχοί πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν κατά χιλιάδες στα hot spot και άθλια κέντρα κράτησης, οι φυλακισμένοι που στοιβάζονται σε κελιά και θαλάμους χωρίς δυνατότητα αυτοπροστασίας.
Μπορούν να γίνουν απαλλοτριώσεις μεγάλου πλούτου για να στηριχθεί το Εθνικό Σύστημα Υγείας και να μην εφαρμοστεί το δολοφονικό triage (η διαλογή) στην χώρα μας; Μπορεί να μπει πλαφόν στις τιμές φαρμάκων, τροφίμων, ειδών προστασίας από τον κορονοϊό και να διωχθούν ποινικά όσοι προβαίνουν σε αισχροκέρδεια; Σε κάποιους πολέμους αλλά και τις επαναστάσεις γίνονται επιτάξεις βιομηχανιών για την κατασκευή όπλων. Τώρα αφού έχουμε ‘’πόλεμο’’ ενάντια σε έναν δολοφονικό ιό μπορούν να γίνουν αντίστοιχες επιτάξεις εργοστάσιων για να μπει μπροστά η παραγωγή των ‘’όπλων’’ που γιατροί και νοσηλευτές χρειάζονται; Ή οι απαγορεύσεις θα περιοριστούν μόνο στις μετακινήσεις και στα πρόστιμα που επιβάλλονται μαζικά σε αυτούς που δεν έχουν τα βασικά να επιβιώσουν αυτή τη δραματική περίοδο; Και θα ‘’κουνάμε’’ την ουρά μας όταν κάποιος πλούσιος κάνει ελεημοσύνες με μάσκες μιας χρήσης στο δημόσιο; Δεν θέλουμε την ελεημοσύνη τους. Στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες ιδιωτικά νοσοκομεία και κλινικές που μπορούν να χρησιμοποιούν στην ‘’μάχη’’ κατά του κορονοϊού, να προστατευτούν οι γιατροί και όλο τον νοσηλευτικό προσωπικό ώστε να μπορούμε να πούμε ειλικρινώς ότι δεν είναι αναλώσιμοι στο όνομα της συστημικής σταθερότητας. Αν δεν εφαρμοστούν όλα τα δυνατά μέτρα επίταξης του ιδιωτικού τομέα για να ‘’οπλιστεί’’ το ΕΣΥ, η επιβολή του triage που αναπόφευκτα θα γίνει και στην χώρα μας, θα είναι μαζική δολοφονία στο όνομα της επιβίωσης του κεφαλαίου και του πολιτικού-οικονομικού συστήματος εν γένει, στο όνομα της προστασίας των συμφερόντων μιας αισχράς μειοψηφίας, της οικονομικής και πολιτικής άρχουσας τάξης. Αυτό βιώνουν στην Ισπανία, αυτό βιώνουν στην Ιταλία.
Στην δεκαετία των μνημονίων βιώναμε μια κοινωνική γενοκτονία με ‘’όπλα τα μνημόνια’’. Τώρα βιώνουμε ως ανθρωπότητα κάτι ακόμα χειρότερο. Οι φτωχοί για άλλη μια φορά θα πληρώσουν. Όμως αυτή τη φορά θα πληρώσουν πιο ακριβά θυσιάζοντας τη ζωή τους στο όνομα της «ιερότητας» του κεφαλαίου και του οικονομικού συστήματος συνολικά.
Βλέπουμε πως κατέληξε η συζήτηση για το ευρωομόλογο. Κανένα πλούσιο κράτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θέλει να συμμετέχει στη συλλογική διευθέτηση του υπέρογκου χρέους των πιο αδύναμων χωρών που έχει εκτοξευτεί στα ύψη εν μέσω τη πανδημίας. Όμως η λύση του χρέους και του ευρωομολόγου είναι μόνο προσωρινή, αφορά τη συστημική σταθερότητα και επιπλέον επιτρέπει μια πρωτοφανούς μεγέθους κερδοσκοπική επιδρομή από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και το υπερεθνικό κεφάλαιο πάνω στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που έχει ζήσει η ανθρωπότητα στην εποχή μας .
Μια δραστική αναδιανομή του πλούτου εδώ και τώρα χρειάζεται και όχι υπερφόρτωση του ήδη υπέρογκου δημόσιου χρέους. Ένα χρέος που για τα ελληνικά δεδομένα αυξάνεται και λόγω των αθρόων επιχορηγήσεων των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και των ιδιωτικών νοσοκομείων που θα πληρώνουμε κιόλας για να προσφέρουν υπηρεσίες. Γιατί όπως λένε οι καπιταλιστές όπου γης, «δωρεάν γεύμα δεν υπάρχει». Αυτή η κερδοσκοπική επιδρομή του μεγάλου κεφαλαίου και το παγκόσμιο δημόσιο χρέος θα είναι καταλυτική σε μια πρωτόγνωρη ανισορροπία του οικονομικού-πολιτικού συστήματος, για μια μεγάλη πρόκληση μεταστροφής του ή ακόμα και ανατροπής του σε πολλές χώρες. Το σύστημα του καπιταλισμού, της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» για τα κέρδη της οικονομικής ελίτ και το κεφάλαιο είναι αδιαπραγμάτευτα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει εκατομμύρια νεκρούς. Όπως είναι αδιαπραγμάτευτα ο κρατικός ανταγωνισμός και η επιχειρηματική κερδοσκοπία, τα κέρδη και η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος που θα κληθούμε για άλλη μια φορά –όσοι επιβιώσουμε– να ‘’στηρίξουμε’’ με τα πιο βαριά μνημόνια που έχουμε ως τώρα ζήσει.
Έχουμε γράψει επανειλημμένως ότι η συστημική κρίση ούτε τελείωσε ούτε πρόκειται να τελειώσει. Η πανδημία του κορονοϊού δίνει τη χαριστική βολή σε ένα βαθιά λαβωμένο από την κρίση σύστημα και οι κρατικές πολιτικές που φορτώνουν με επιπλέον χρέος την χώρα θα μας βυθίσουν στο πιο καταστροφικό χάος που έχουμε ζήσει όταν λήξει η πανδημία. Και μάλιστα ενώ είναι μαθηματικά βέβαιο πως πανδημίες θα ζούμε συνεχώς, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τον του κορονοϊό για πολύ καιρό ακόμα.
Η φύση μάς εκδικείται, η φτώχεια μάς εκδικείται. Αν δεν ανατρέψουμε το σύστημα της αδικίας που δολοφονεί δεν έχουμε μέλλον ως ανθρωπότητα. Ζούμε ένα καθεστώς φασισμού όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής ευτελίζεται μπροστά στις «αξίες» του πλούτου και της εξουσίας. Οι μαζικές ευθανασίες ανθρώπων, γεγονός πρωτόγνωρο στην ανθρωπότητα είναι ένας εφιάλτης ευγονικής που εφαρμόζεται όχι μόνο γιατί δεν αντέχουν τα συστήματα υγείας αλλά κυρίως γιατί οι κυβερνήσεις, ταγμένες στην προστασία του συστήματος και του κεφαλαίου, αρνούνται να κάνουν αυτό που πρέπει, αρνούνται να κάνουν την υπέρβαση που χρειάζεται ώστε να βγουν τα συστήματα υγείας από το αδιέξοδο.
Η υπέρβαση αυτή για να γίνει προσπάθεια ισότιμη για όλους τους ανθρώπους που θα σωθούν ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, τάξης και ηλικίας μπορεί να γίνει μόνο με μια καθολική επίταξη-απαλλοτρίωση, εδώ και τώρα, όλων των ιδιωτικών μονάδων υγείας χωρίς αποζημίωση, με καθολική επίταξη-απαλλοτρίωση εργοστασιακών μονάδων για παρασκευή υλικών, φαρμάκων, μηχανημάτων, αναπνευστήρων. Μπορούν να δημιουργηθούν αν θέλουν οι απαιτούμενες μονάδες εντατικής θεραπείας, μπορούν αν θέλουν να κατασκευάσουν τα μέσα για την σωτηρία των αρρώστων, μπορούσαν αν ήθελαν να μην επιτρέψουν να εφαρμοστεί το triage σε καμία χώρα, σε κανέναν άνθρωπο.
Μπορεί να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν κινητοποιήσεις στον δρόμο αυτή την περίοδο, όμως μπορούμε να κάνουμε καθολικό πρόταγμα την επίταξη για την οποία εκλιπαρούν πολλοί γιατροί και λοιπό νοσηλευτικό προσωπικό. Μπορούμε να το διεκδικήσουμε με όποιο τρόπο μας προσφέρεται αυτή την περίοδο. Να απαιτήσουμε όλοι να σταματήσει η κερδοσκοπία του κεφαλαίου, να σταματήσει η κερδοσκοπία πάνω στον ανθρώπινο πόνο και τον θάνατο, να οπλιστούν τα νοσοκομεία μας με όλα τα μέσα που χρειάζονται. Να γίνει ό, τι είναι δυνατόν και να μην εφαρμοστεί σε κανέναν το δολοφονικό triage. Να σταματήσουν οι ταξικοί και κοινωνικοί διαχωρισμοί στην ιατρική περίθαλψη, το δικαίωμα στη ζωή.
ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
Από τη καραντίνα των γυναικείων φυλακών Ελαιώνα-Θηβών
Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
2/2/2020
Υποενότητα :
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
Ένα πέπλο σιωπής έχει πέσει πάνω από τις φυλακές. Κανένας δεν ασχολείται με την μοίρα 12.500 ανθρώπων που κρατούνται σε κλειστούς χώρους, συχνά ασφυκτικά γεμάτους. Η κυβέρνηση κατέθεσε προσχέδιο για την αποσυμφόρηση των φυλακών το οποίο όμως είναι πολύ περιορισμένο. Αν παραμείνει σε αυτούς που το σχέδιο προβλέπει να αποφυλακιστούν θα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό, θα γίνει μόνο για να αμβλύνει τις αντιδράσεις των κρατουμένων ενώ δεν επιλύεται το πρόβλημα μιας μεγάλης εξάπλωσης της πανδημίας του κορονοϊού. Τα κριτήρια για τις αποφυλακίσεις δεν μπορούν να γίνονται με βάση το προβλεπόμενο υπό κανονικές συνθήκες όριο χωρητικότητας των φυλακών.
Η προφύλαξη από την πανδημία και για τη δυνατότητα τήρησης στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας για προφύλαξη από τον κορονοϊό προϋποθέτει τουλάχιστον το 1/3 των κρατουμένων να αποφυλακιστούν, έστω και ως την λήξη της πανδημίας για όσους/ες έχουν μεγάλες ποινές. Όσο για τα μέτρα προφύλαξης από τον covid 19 στις φυλακές είναι γνωστό πως είτε είναι ελλιπή είτε δεν λαμβάνονται καθόλου. Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν υπάρχει κανένα κρούσμα covid 19 στους κρατούμενους δεν μας πείθουν, Δημοσιεύματα για κρούσματα του κορονοϊού δεν επιβεβαιώνονται, αλλά και ούτε διαψεύδονται. Μια ιδιότυπη ‘’καραντίνα’’ στη πληροφόρηση επικρατεί για τις φυλακές της χώρας. Εξακολουθεί να είναι πρωτεύον ζήτημα για την κυβέρνηση η ασφάλεια και η πειθαρχία των κρατουμένων. Μια κινητοποίηση όπως αυτή που έγινε στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού δεν έβαζε σε κίνδυνο ούτε την υγεία των κρατουμένων ούτε την ασφάλεια του συστήματος. Όμως δεχτήκαμε επίθεση από τη κυβέρνηση και την υπηρεσία με την μεταγωγή μου από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Ελαιώνα – Θήβας και με τις απειλές στις κρατούμενες από την υπηρεσία ότι θα τις υποβάλλει σε 24ωρο εγκλεισμό στους θαλάμους σε περίπτωση που επιμείνουν στην κινητοποίηση. Το ίδιο έκαναν και σε άλλες φυλακές όπου οι κρατούμενοι ξεκίνησαν κινητοποιήσεις ή επιχείρησαν να ξεκινήσουν.
Την μεταγωγή και του Νίκου Μαζιώτη με ισχυρή αστυνομική δύναμη διέταξε το υπουργείο στις φυλακές Δομοκού. Σχεδόν μεσάνυχτα (24/3) και ενώ κοιμόταν, ισχυρή αστυνομική δύναμη εισέβαλε στο κελί του και τον σήκωσαν κυριολεκτικά με τα ρούχα που κοιμόταν και χωρίς παπούτσια. Η μεταγωγή του έγινε γιατί συνέταξε το κείμενο που υπέγραψαν όλες οι πτέρυγες στις φυλακές Κορυδαλλού ενώ ήταν αυτός που υποστήριζε την αναγκαιότητα μιας κινητοποίησης για την αποσυμφόρηση των φυλακών. Η κυβέρνηση εκδικείται και φιμώνει όποιον μιλάει, όποιον διεκδικεί. Ιδίως εκδικείται και λαμβάνει ειδικά μέτρα εναντίον μας διατάσσοντας ειδικές μεταγωγές νύχτα για να μάς ασκήσει πίεση, για να υπονομεύσει τις κινητοποιήσεις στις φυλακές. Αν οι φυλακισμένοι δεν έχουν ‘’φωνή’’ όπως είπε ο εκπρόσωπος της Ένωσης Ποινικολόγων ο οποίος επιχείρησε αυθαίρετα να αναχθεί εκπρόσωπος των κρατουμένων, είναι γιατί τους αφαιρείται το δικαίωμα να μιλούν, να διεκδικούν. Οι φυλακές είναι οι «μαύρες τρύπες» του ολοκληρωτισμού και της δικτατορίας στο σύμπαν της σύγχρονης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Όσον αφορά τα αιτήματα που εκφράσαμε για την αποσυμφόρηση των φυλακών παρεμβάσεις ποινικολόγων όχι μόνο δεν είναι υποστηρικτικές αλλά λειτουργούν υπονομευτικά αφού περιορίζουν τα αιτήματα για τις αποφυλακίσεις. Οι κρατούμενες/οι χρειάζονται υποστήριξη για να αποφυλακιστούν όσοι περισσότεροι γίνεται μειώνοντας δραστικά τον πληθυσμό των φυλακών, ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση τόσο αυτών που θα φύγουν όσο και αυτών που θα μείνουν πίσω.
Το υπουργείο ανακοίνωσε την εξαίρεση από τα μέτρα αποσυμφόρησης όσων κρατούνται για ειδεχθή εγκλήματα. Πλάι στους βιαστές κατέταξε τους πολιτικούς κρατούμενους υπό το γνωστό χαρακτηρισμό της ‘’τρομοκρατίας’’. Είναι εξοργιστικό να καταχωρούν σε αυτές τις κατηγορίες ειδεχθών εγκλημάτων εμένα και τον Νίκο Μαζιώτη που έχουμε υποθηκεύσει όλη τη ζωή μας, που έχουμε υποθηκεύσει την ελευθερία μας στον αγώνα ενάντια στην αδικία, στην ανισότητα. Που μια ζωή αγωνιζόμαστε με κάθε κόστος για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας που δεν θα χωρούν αυτές οι απάνθρωπες συνθήκες ζωής για δισεκατομμύρια φτωχούς, που δεν θα χωράει η ανισότητα, η φτώχεια, η εξαθλίωση, οι συνθήκες δηλαδή αυτές που είναι οι αιτίες στις οποίες εκκολάπτονται δολοφονικές πανδημίες όπως αυτή που βιώνουμε. Ακριβώς γιατί ανήκουμε στα «ειδεχθή εγκλήματα» ο Μαζιώτης και εγώ καταδικαζόμαστε σε πολλά χρόνια φυλακή. Ενώ ο Μαζιώτης ο οποίος έχει ήδη εκτίσει σχεδόν 8 χρόνια φυλακής λόγω απανωτών πειθαρχικών και λόγω του νέου πειθαρχικού που του έχει επιβληθεί τις τελευταίες ημέρες, τον αποκλείουν στην ουσία από τη δυνατότητα να πάρει άδεια καθώς και να αποφυλακιστεί στον χρόνο που για όλους τους κρατούμενους προβλέπεται.
Έθεσα το ζήτημα της αποσυμφόρησης των ελληνικών φυλακών ως μόνη λύση για την αντιμετώπιση της πανδημίας στις φυλακές, χωρίς να έχω η ίδια ούτε και ο Μαζιώτης προοπτική να αποφυλακιστούμε έως την λήξη της πανδημίας όπως πρόκειται να ισχύσει για πολλούς άλλους κρατούμενους, πράγμα που γνωρίζαμε εκ των προτέρων. Ποιό είναι αυτό το ‘’ειδεχθές‘’ έγκλημα που βάζει το κοινό καλό πέρα και πάνω από το ατομικό συμφέρον; Πόσοι είναι αυτοί που διεκδικούν και είναι έτοιμοι να υποστούν τις συνέπειες για να ευνοηθούν άλλοι και όχι οι ίδιοι; Ποιά είναι εκείνα τα ‘’ειδεχθή εγκλήματα’’ του Επαναστατικού Αγώνα, της οργάνωσής μας για την οποία εκτίουμε μακροχρόνιες φυλακίσεις; Οι βομβιστικές επιθέσεις στα υπουργεία Οικονομίας και Απασχόλησης, το χρηματιστήριο ή στην πολυεθνική CITIBANK και την Eurobank; Είναι ειδεχθές έγκλημα η ρουκέτα στην αμερικάνικη πρεσβεία; Ή η βομβιστική επίθεση στην ΤτΕ-παράρτημα της ΕΚΤ- και το ΔΝΤ, μια επίθεση ενάντια στην τρόικα, απάντηση στα καταστροφικά μνημόνια που μας στοιχίζουν μεταξύ άλλων και τα διαλυμένα νοσοκομεία;
Και ποιοί είναι αυτοί που πραγματικά διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα αλλά παράλληλα απολαμβάνουν πολιτική και κοινωνική ασυλία; Δεν έχει διαπράξει ο Ν. Γεωργιάδης της Ν.Δ το ειδεχθές έγκλημα της παιδεραστίας και κυκλοφορεί ελεύθερος, στον οποίον έτρεξαν να συμπαρασταθούν στο δικαστήριο βουλευτές της παράταξής τους; (ό όρος της παιδεραστίας είναι απαράδεκτα επιεικής λέξη για ένα βάρβαρο κα πραγματικά ειδεχθές έγκλημα).
Δεν έχει διαπράξει ο Β. Μαρινάκης το ειδεχθές έγκλημα της εισαγωγής στη χώρα 2 τόνων ηρωίνης και όποιος εισαγγελέας ανέλαβε τις διώξεις για το ΝOOR 1 και ειδικά την δίωξη Μαρινάκη βγήκε από την υπόθεση; Πόσα είναι τα ειδεχθή εγκλήματα της υπεξαίρεσης δημόσιου πλούτου για ίδιον όφελος από υπουργούς και πάσης φύσεως κρατικούς αξιωματούχους; Ή οι μίζες από πολυεθνικές για την διασφάλιση των μονοπωλιακών ‘’δικαιωμάτων’’ τους στην Ελλάδα; Πόσο αισχρή είναι η κατηγορία μιας συγκεντρωτικής, αυταρχικής και παράνομης ολοκληρωτικής εξουσίας περί «ειδεχθών εγκληματικών» σε πολιτικούς κρατούμενους όπως εμείς; Η ιστορία έχει ήδη καταγράψει την πορεία του καθενός. Στο κοινωνικό πεδίο είναι κατοχυρωμένη εδώ και χρόνια η επαναστατική μας διαδρομή και ο αγώνας μας, ο Επαναστατικός Αγώνας.
Αναφορικά με την πανδημία του κορονοϊού εύχομαι όσο το δυνατό πιο ανώδυνη γρήγορη λήξη. Επειδή όμως ποτέ η ανθρωπότητα δεν προχώρησε μπροστά με ευχές ούτε και με προσευχές, η δολοφονική αυτή πανδημία ας γίνει πυξίδα για να μάς προσανατολίσει ως κοινωνία ώστε να αντιμετωπίσουμε με ριζικό τρόπο τόσο τις αιτίες που την προκάλεσαν όσο και τις αιτίες που η αντιμετώπισή της γίνεται με βαθιά ταξικό και άδικο τρόπο. Ας γίνει πυξίδα μας που θα μάς δείξει την αναγκαιότητα της καθεστωτικής ανατροπής, της κοινωνικής Επανάστασης. Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης του πλανήτη, είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης όλης της ανθρωπότητας».
* Ετικέτες Θέματος: #Ειδήσεις #Ελλάδα #inforumgr
* Πηγή: Zougla.gr
- Την / Το Παρ 3 Απρ 2020 - 8:39
- Αναζήτηση σε...: Ελλάδα
- Θεματική Ενότητα: Κείμενο της Πόλα Ρούπα από τις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα-Θήβας
- Απαντήσεις: 0
- Αναγνώσεις: 181
Κείμενο για το πως έγινε η σύλληψη των Μιχαηλίδη, Αθανασοπούλου και Βαλαβάνη
Κείμενο που υπογράφουν οι αντιεξουσιαστές Γιάννης Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου και Δήμητρα Βαλαβάνη αναρτήθηκε σε γνωστό ιστότοπο του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Οι τρεις αντιεξουσιαστές βρίσκονται προφυλακισμένοι κατηγορούμενοι για για συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης, ληστεία και διακεκριμένες κλοπές .
Υπενθυμίζεται ότι οι αρχές τους συνέλαβαν μετά από ληστεία σε πρακτορείο ΟΠΑΠ στη Νέα Σμύρνη όπου κατά λάθος τραυματίστηκε ο Γ, Μιχαηλίδης.
Ολόκληρο το κείμενο όπως ακριβώς αναρτήθηκε
«Δύσκολη η στιγμή της απώλειας της ελευθερίας. Ειδικά όταν αυτή κερδήθηκε υπό αντίξοες συνθήκες. Η κατάσταση γίνεται πιο βαριά αν αναλογιστούμε ότι το πλήγμα που δεχτήκαμε σε υλικό επίπεδο έχει ακόμα πιο δυνατές συμβολικές προεκτάσεις. Η κινηματογραφική συλληψή μας ακολουθούμενη πάντα και από την ανάλογη μιντιακή προπαγάνδα, η γραφική περιφορά μας με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και η συνήθης δικονομική διαχείριση να μας βρίσκει πάλι με ένα υπερφουσκωμένο κατηγορητήριο, είναι στοιχεία που αποτελούν τη προέκταση των χειροπέδων και των όπλων των ένστολων δολοφόνων.
Ρίχνοντας μια ματιά στο ευρύτερο κοινωνικό γίγνεσθαι γύρω μας το οποίο αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς ,ώστε να ξεγλιστρίσουμε λίγο από τους δικούς μας μικρόκοσμους.
Από το μέγεθος της εργασιακής εκμετάλλευσης και την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων μέχρι τον ασφυκτικό εγκλεισμό των ζώων στα εργοστάσια παραγωγής κρέατος. Από την όξυνση της καταστολής των διαδηλώσεων και την αγορά εξοπλισμού τελευταίας τεχνολογίας από τις τρομοκρατικές υπηρεσίες όλου του κόσμου μέχρι την αποψίλωση των δασών και την εξαφάνιση της άγριας ζωής. Από τον οικονομικό αποκλεισμό ολοένα και μεγαλύτερου κοινωνικού κομματιού μέχρι τη βίαιη περιθωριοποίηση του μεγαλύτερου πληθυσμού της γης. Τις δολοφονίες των φτωχών, των απόκληρων, όλων αυτών που περισσεύουν στο κόσμο των ισχυρών. Από τις προκλητικές οικονομικές και επιχειρηματικές ελίτ στους λαούς που δέχονται βόμβες , σφαίρες και ξεριζωμό. Εκεί που τα συμφέροντα των ισχυρών σημαίνουν θάνατος, απειλή ή μια ζωή πνιγμένη στην υποταγή. Η φύση, τα ζώα και ο άνθρωπος δε σημαίνουν τίποτα παραπάνω από μονάδες παραγωγής κέρδους και υπεραξίας. Αυτά και πλήθος άλλων μας οδήγησαν στην επιλογή του αναρχικού αγώνα, σε μια επιλογή η οποία αμφισβητεί το υπάρχον κοινωνικό οικοδόμημα. Με αρχικό μας μέλημα την δημιουργία σχέσεων αυθεντικών και ειλικρινών, ενώ παράλληλα υπήρχε και υπάρχει η αναγκαιότητα της συμμμετοχής μας στο πολύμορφο αγώνα. Εξάλλου ο αναρχικός αγώνας δεν διαλέγει μέσα ούτε ιεραρχεί μορφές πάλης . Είναι επιτακτικός και προσαρμόζεται ανάλογα με τα δεδομένα της κάθε εποχής, έχοντας ως στοίχημα του να συλλογικοποιηθεί και να διαχυθεί στον κοινωνικό ιστό.
Όλο το καιρό μέχρι την σύλληψη μας- αν και όλοι μας δεν βρισκόμασταν στο ίδιο ‘νομικό’ καθεστώς- αντιληφθήκαμε τον κλοιό της αντιτρομοκρατικής να σφίγγει γύρω από τα οικεία πρόσωπα με την γνωστή – άγνωστη μέθοδο των παρακολουθήσεων, το κοινό μυστικό που επισήμως το ελληνικό κράτος διαψεύδει ότι υφίσταται. Όσο και να κραυγάζουν για τη νομιμότητα που δήθεν υπερασπίζονται, εισχωρούν με τον πιο αποτρόπαιο και σιχαμερό τρόπο σε κάθε σπιθαμή προσωπικής ζωής οικογενειών και φίλων. Παρακολουθήσεις τηλεφώνων, 24ωρες φυσικές παρακολουθήσεις πίσω από κάθε βήμα ανθρώπων, κοριοί , άνθρωποι μέσα σε αυτοκίνητα έξω από σπίτια.Όσο και να προσπαθούν να πείσουν για τη νομιμότητα που χρησιμοποιούν ως προκάλλυμα, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία εφαρμόζει παράνομες πρακτικές.
Το πρωί Δευτέρας 29ης Ιανουαρίου ξεκινήσαμε για το αυτοκίνητο το οποίο είχε κλαπεί 2 ημέρες πριν και με το οποίο δεν υπήρξε άλλη επαφή από την στιγμή της κλοπής μέχρι την αποφράδα μέρα. Από ήσυχο στενό του Βύρωνα κινηθήκαμε προς το βουνό (Υμηττό) όπου ήταν εμφανές ότι ούτε προπορευόταν ούτε ακολουθούσε άλλο όχημα στον δρόμο και στους χωματόδρομους, πράγμα που δείχνει ότι η παρακολούθηση γινόταν πιθανότατα ηλεκτρονικά. Όταν βγήκαμε από το βουνό στην Αγία Παρασκευή υπήρχε αφύσικη κίνηση γύρω μας. Σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι πέσαμε σε ενέδρα της αντιτρομοκρατικής όταν μας περικύκλωσαν συντονισμένα από όλες τις πλευρές πολλά Ι.Χ. οχήματα και μηχανές μεγάλου κυβισμού. Η εκτίμηση μας είναι ότι η αστυνομία έχοντας υποψίες ότι πιθανόν να χρησιμοποιούμε τον συγκεκριμένο τύπο οχήματος αμέσως μόλις ενημερώθηκε για την κλοπή του συγκεκριμένου αυτοκινήτου κινητοποιήθηκε σε μια διαδικασία εντοπισμού σαρώνοντας συγκεκριμένες περιοχές όπου για λόγους όπου δεν είμαστε σίγουροι υπέθεσαν ότι αυτό θα έχει παρκαριστεί..
Αλλά ποιοι είναι αυτοί που σύμφωνα με τις καταθέσεις τους "λαμβάνοντας υπόψιν τους τις επικρατούσες συνθήκες" αποφάσισαν να επέμβουν μέρα μεσημέρι σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Αθήνας; Ποιοι είναι αυτοί που μέρα μεσημέρι βγάζαν όπλα στη μέση ενός δρόμου που περνούσαν πεζοί και αυτοκίνητα; Ποιοι είναι αυτοί εν τέλει , που με προσωπική ευθύνη του Υπουργού Προ.Πο. Μιχάλη Χρυσοχοίδη και του διοικητή της "αντι"τρομοκρατικής υπηρεσίας Λευτέρη Χαδαλιά, ρισκάραν να στήσουν και να επικυρώσουν μια επιχείρηση στη μέση του δρόμου ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ για να συλλάβουν δυο καταζητούμενους; Άραγε έτσι λογίζουν την σημασία της ανθρώπινης ζωής και ασφάλειας των τυχαίων διερχόμενων; Σε συνάρτηση με την δίψα για εργασιακό αποτέλεσμα; Παιδιά, σχολεία, άνθρωποι στα μπαλκόνια, τυχαίοι οδηγοί αυτομάτως δεν έχουν καμία σημασία. Μονάχα να παραχθεί έργο με κάθε κόστος. Αναρωτήθηκαν ποτέ από ποιους κινδύνεψε και τρομοκρατήθηκε το κοινωνικό σύνολο, από δυο καταζητούμενους σε ένα αυτοκίνητο ή από την γεμάτη ρίσκο επέμβαση των πάνοπλων κουκουλοφόρων της αστυνομίας στη μέση του δρόμου;
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ο αριβίστας υπουργός προστασίας του πολίτη επιλέγει να θέσει σε κίνδυνο ή ακόμα και να θυσιάσει ζωές πολιτών. Επί δικής του θητείας ένας 25χρονος Αλβανός εργάτης, ο Nikola Todi, είχε εκτελεστεί σε αστυνομική επιχείρηση από μπάτσους στον Βύρωνα θεωρώντας ότι είναι ένας από τους καταζητούμενους δραπέτες που ψάχνουνε. Ο Χρυσοχοίδης είχε καλύψει πολιτικά την δολοφονία θεωρώντας επιτυχία την σύλληψη 2 “επικίνδυνων κακοποιών” ενώ όλα τα Μ.Μ.Ε μέχρι και σήμερα αναφέρονται σε νεκρό που βρέθηκε στην μέση ανταλλαγής πυροβολισμών.
Τα όσα ακολουθούν τις συλλήψεις αναρχικών είναι λίγο πολύ γνωστά. Βίαιη εξευτελιστική μεταχείριση, απομόνωση, πολύωρη καθήλωση κλπ. Δεν σκοπεύουμε να γίνουμε πιο αναλυτικοί στην περιγραφή των όσων ακολούθησαν για να μην βοηθήσουμε στην διασπορά του μηνύματος τρομοκρατίας που εκπέμπει ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους. Όμως οφείλουμε να δημοσιοποιήσουμε ότι κατά την βίαιη λήψη DNA από τις δύο συντρόφισσες που προφανώς δεν συναίνεσαν στην διαδικασία αυτή κάποιος κουκουλωμένος νταής της αντιτρομοκρατικής χτυπούσε το κεφάλι της συντρόφισσας Βαλαβάνη στον τοίχο παρά την ενημέρωση που είχαν για την πρόσφατη εγχείρηση της στο κεφάλι. Στην συνέχεια, αφού απέσπασαν το γενετικό της υλικό τόσο από την μπατονέτα όσο και από τις ροχάλες στα μούτρα τους, τις απαγόρευσαν να επικοινωνήσει με τον γιατρό που την εγχείρησε και την πήγαν στο νοσοκομείο όπου της έγιναν άσχετες με την πάθηση της εξετάσεις. Έπραξαν όπως όριζε ο νόμος, όπως μας είπε αυτοπροσώπως ο καθ όλα νόμιμος διοικητής της αντιτρομοκρατικής Λευτέρης Χαρδαλιάς. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο προκάτοχος του είναι πλέον καταζητούμενος για λαθρεμπόριο όπλων μέσω της εν' λόγω έντιμης υπηρεσίας. Υποθέτουμε ότι οι σύγχρονοι Ιαβέριδες αναζητούν και αυτόν το ίδιο εντατικά με εμάς αλλά είναι μάλλον ικανότατος φαντομάς. Όπως επίσης είμαστε βέβαιοι πως θα διαθέσουν τα ίδια κεφάλαια με τη δική μας έρευνα για να ανακαλύψουν το κύκλωμα λαθρεμπορίας χρυσού που εμπλέκονται στελέχη της υπηρεσίας του, όπως επίσης και για τις δεκάδες "καθόλα νόμιμες" εκδουλεύσεις τους σε επιφανείς επιχειρηματίες. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν είναι οι διώκτες μας και αυτό το ποιόν τους.
Την σκυτάλη της πάταξης των επικίνδυνων ιδεών και πράξεων, στην υπέροχη μιντιακή δημοκρατία μας παίρνει ο ιδεολογικός μηχανισμός των μέσων μαζικής εξαπάτησης. Ο οποίος με τα γνωστά του τεχνάσματα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στην αλλοίωση της πραγματικότητας. Τρανταχτό παράδειγμα το νόμιμο σπίτι της συντρόφισσας που εντοπίζουν βαφτίζεται γιάφκα από την χούντα των καναλαρχών χωρίς στην ουσία να έχει βρεθεί κάτι παράνομο εντός του. Η εστίαση τους αυτή δεν είναι διόλου τυχαία. Έχοντας εξασφαλίσει ήδη την πολυετή φυλάκιση των δύο από εμάς που ήμασταν καταδικασμένοι σε εξοντωτικές ποινές, με τον σύντροφο Μιχαηλίδη να αριθμεί τα 6,5 χρόνια φυλακής και της συντρόφισας Αθανασοπούλου τους 18 μήνες προφυλάκισης έχοντας ποινή 35 χρόνια κάθειρξης, επιδιώκουν την ποινική επιβάρυνση της συντρόφισσας Βαλαβάνη για την οποία δεν έχουν έτοιμη κάποια βαριά κατηγορία καθιστώντας έτσι εμφανή τη θέληση τους να εκδικηθούν την στάση της, αυτή της έμπρακτης αλληλεγγύης που έδειξε.
Αλήθεια ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άριστοι ιδιοκτήτες όλων αυτών των τηλεοπτικών και εκδοτικών ομίλων που μέσα από τα έμμισθα φερέφωνα τους ρίχνουν αβίαστα το δηλητήριο τους εναντίων μας. Η πραγματικότητα για το ποιον όλων αυτών είναι ισοπεδωτική.Λαθρέμποροι, έμποροι ναρκωτικών και δολοφόνοι.
Οι εκπρόσωποι των μέσων προπαγάνδας του καθεστώτος λοιπόν τολμούν να μας αποκαλούν τρομοκράτες λέξη την οποία συκοφαντικά χρησιμοποιούν παγκοσμίως όλα τα καθεστώτα εναντίων των όπου γης επαναστατημένων – εξεγερμένων από την εποχή της γαλλικής επανάστασης και έπειτα.
Ας τους υπενθυμίσουμε ότι η αστική δημοκρατία χρησιμοποίησε την μέθοδο της τρομοκρατίας απέναντι στους αντιπάλους της για να εγκαθιδρύσει το καθεστώς της. Η στάση ζωής μας επιδιώκει να νικήσουμε συλλογικά τον φόβο που διασπείρει ο κρατικός μηχανισμός και να ανατρέψουμε το καθεστώς της ολιγαρχίας που αυτοαποκαλείται δημοκρατία. Εμείς παλεύουμε κάθε μέρα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία. Ταυτόχρονα στην όλη μιντιακή διαχείριση της υπόθεσης μας χρησιμοποιούνται ξεκάθαρα σεξιστικοί όροι, υποτιμάτε η θέση και η στάση των δύο γυναικών και αναδεικνύετε μιντιακά το πατριαρχικό πρότυπο ενός άνδρα αρχηγού "εγκληματικής οργάνωσης" που οι γυναίκες κινούνται γύρω του. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από προσβλητικό για τις σχέσεις και την στάση μας γενικότερα.
Η κατασταλτική επιχείρηση που διεξήχθη σε βάρος μας δεν αποτελεί μια αποκομμένη αστυνομική ενέργεια αλλά την συνέχεια της επίμονης προσπάθειας του κράτους να εξοντώσει και να τσακίσει κάθε μορφής αντίσταση, κάθε εξεγερμένη καρδιά που χτυπάει στους ρυθμούς της ελευθερίας. Έρχεται να προστεθεί ως μια στιγμή επιβολής της κρατικής παντοδυναμίας δίπλα στις εκκενωμένες καταλήψεις, τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα σπασμένα κεφάλια στις διαδηλώσεις, την σεξιστική βία σε γυναίκες στα Εξάρχεια, την αναδιάρθρωση του νομικού οπλοστασίου του κράτους.
Κάποια τελικά συμπεράσματα:
Σίγουρα άξιζε. Κάθε μέρα ελευθερίας απαλλοτριωμένης από την σκλαβιά της φυλακής είναι ανεκτίμητη.
Σε μια αντιπαράθεση με έναν μηχανισμό κατά πολύ ισχυρότερο γίνεται όλο και δυσκολότερο να αντέξεις. Απαραίτητη η θωράκιση και σε πεδία που μέχρι πρότινος δεν φανταζόμασταν ενώ απαιτείτε να μην επαναλαμβανόμαστε και να είμαστε διορατικοί.
Η τύχη παίζει καθοριστικό ρόλο αλλά οι πιθανότητες ήταν εναντίων μας. Σε αυτό το τελευταίο σημείο αξίζει να σταθούμε γιατί εδώ διακυβεύονται πολλά. Κάθε κατασταλτική επιχείρηση στέλνει ένα μήνυμα ισχύος. Το μήνυμα αυτό αποσκοπεί στην τρομοκρατία των ανθρώπων που αντιστέκονται έμπρακτα στην κρατική μηχανή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την μείωση των δράσεων και των υποκειμένων που δρουν, άρα λοιπόν και στην εστίαση των μηχανισμών στους ελάχιστους που απομένουν. Αυτό ακριβώς αυξάνει ασύμμετρα τις πιθανότητες εναντίων μας. Για αυτό είναι αναγκαίο να νικήσουμε τον φόβο, να μαζικοποιήσουμε ξανά την άμεση δράση. Να μην εγκαταλείψουμε τον δρόμο, να μην υποχωρήσουμε στις εχθροπραξίες με το κράτος και το κεφάλαιο.
Η αλληλεγγύη βρίσκει νόημα μέσα από την ανάπτυξη της πολύμορφης ανατρεπτικής δράσης.
Να υψώσουμε αναχώμα στις δίκες παρωδίες που ετοιμάζουν , στα ξεχειλωμένα κατηγορητήρια, στα φιάσκα-σκευωρίες της αντιτρομοκρατικής.
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Μιχαηλίδης Γιάννης
Αθανασοπούλου Κωνσταντίνα
Βαλαβάνη Δήμητρα
* Ετικέτες Θέματος: #Ειδήσεις #Ελλάδα #inforumgr
* Πηγή: Zougla.gr
- Την / Το Τρι 3 Μαρ 2020 - 8:08
- Αναζήτηση σε...: Ελλάδα
- Θεματική Ενότητα: Κείμενο για το πως έγινε η σύλληψη των Μιχαηλίδη, Αθανασοπούλου και Βαλαβάνη
- Απαντήσεις: 0
- Αναγνώσεις: 184
Κείμενο των καταληψιών της οδού Ματρόζου για την επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ
Για την επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ στο Κουκάκι σχετικά με την εκκένωση τριών υπό κατάληψη κτηρίων και τα όσα διαδραματίστηκαν στην οδό Ματρόζου, αναρτήθηκε κείμενο στον ιστότοπο indymedia.
Ακολουθεί το κείμενο της δημοσίευσης
«Το παρόν αποτελεί ανακοίνωση των καταληψιών συντρόφων και συντροφισσών που υπερασπίστηκαν το κτήριο της Ματρόζου 45 και ξέφυγαν από τις δυνάμεις καταστολής ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΕΚΑΜ.
Στις 6 και τέταρτο περίπου διμοιρίες ΜΑΤ, μονάδες των ΟΠΚΕ και της ΕΚΑΜ προσέγγισαν την κατάληψη Ματρόζου 45. Την ίδια στιγμή ενημερωθήκαμε ότι στην ίδια μοίρα βρίσκονται και τα άλλα σπίτια της κοινότητας.
Αφού οχυρώσαμε το σπίτι ξεκινήσαμε άμεσα τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, κοτρώνες, μπογιές, πυροσβεστήρες, όλο το σπίτι ήρθε στο κεφάλι τους. Αυτοί απάντησαν πυροβολώντας και τραυματίζοντάς μας με πλαστικές σφαίρες όπως και με κρότου λάμψης στο εσωτερικό του σπιτιού. Εμείς φωνάζαμε " Εδώ μένουμε, εδώ είναι το σπίτι μας, εδώ θα πεθάνουμε!", "Σκατά στην ανάπτυξή και στα airbnb σας." Κάτι μαυροφορεμένοι ειδικοδυναμίτες που τρώγαν κατσαρόλες στο κεφάλι και συνειδητοποιούσαν πόσο ποταποί είναι. Κι' όταν τελικά κατάφεραν να μπούνε, εντελώς χαοτικοί παράγοντες και ένα ένστικτο επιβίωσης οδήγησαν σε ένα μονοπάτι διαφυγής. Ξύπνησαν οι μνήμες που οι άνθρωποι του αγώνα φυγαδεύονται από τους στρατούς κατοχής. Οι λυσσασμένοι μισθοφόροι όμως δε μπορούσαν να δεχθούν ότι αυτοί και αυτές που αντιστάθηκαν είχαν εξαφανιστεί και ότι δε θα μπορέσουν να βασανίσουν τα σώματά τους. Αλλά αυτό που τους πονούσε περισσότερο ήταν η υποψία πως κάποιος ή κάποια από τη γειτονιά, μας έχει δώσει καταφύγιο. Έτσι, ως γνήσιος μισθοφορικός στρατός, οι μπάτσοι στοχοποίησαν το πρώτο σπίτι που βρήκαν μπροστά τους. Πραγματοποίησαν ένοπλη εισβολή χτυπώντας και αιχμαλωτίζοντας μία ολόκληρη οικογένεια οδηγώντας σε σύλληψη τον πατέρα και τους δύο γιούς. Αυτοί που έχουν τόσο ψηλά το θεσμό της ελληνικής οικογένειας και την προστασία του ιδιωτικού χώρου ισοπέδωσαν τα πάντα από τη μανία τους να βρουν τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες. Και ακριβώς επειδή δεν τους βρήκαν αναγκαστήκαν να τους κατασκευάσουν στα πρόσωπα τυχαίων ανθρώπων.
Τον σεβασμό μας στη γυναίκα και την οικογένειά της που αρνήθηκαν την παράνομη είσοδο στους μπάτσους πληρώνοντας το κόστος των επιλογών τους.
Άπειρη αγάπη στα συντρόφια μας και σε κάθε άνθρωπο που μας στήριξε.
Αλληλεγγύη στα συλληφθέντα των καταλήψεων της κοινότητάς μας.
Μπορεί να έχουμε χάσει όλα τα βασικά, να είμαστε χωρίς ρούχα και στέγη, μπορεί να σβήσατε προσωρινά απ'τον χάρτη τρία σπίτια και τρία χρόνια συνεχόμενης και επίπονης δουλειάς για την κοινωνική αλληλεγγύη και αντίσταση αλλά το ξέρουμε ότι φοβάστε, ότι η ορμή και η δύναμή μας μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη.
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Έπαυλη Κουβέλου και σε όλες τις αγωνιζόμενες καταλήψεις.
Ας γίνουν οι εκκενώσεις των καταλήψεων η αφορμή για την κλιμάκωση του αγώνα σε κάθε κοινωνικό μέτωπο».
* Ετικέτες Θέματος: #Ειδήσεις #Ελλάδα #inforumgr
* Πηγή: Zougla.gr
- Την / Το Πεμ 19 Δεκ 2019 - 9:04
- Αναζήτηση σε...: Αρχείο 2019
- Θεματική Ενότητα: Κείμενο των καταληψιών της οδού Ματρόζου για την επιχείρηση της ΕΛ.ΑΣ
- Απαντήσεις: 0
- Αναγνώσεις: 296
Αντίο Σύντροφε - Κείμενο της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη για τον Σύντροφο Χρήστο Τσιγαρίδα
Το κείμενο παρατίθεται αυτούσιο:
ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΧΡΗΣΤΟ ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ
Τα λόγια είναι φτωχά για ένα Σύντροφο που έφυγε από τη ζωή.
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας ήταν ένας συνεπής επαναστάτης αγωνιστής που έμεινε πιστός στις επιλογές του μέχρι τέλους. Ήταν μέλος του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (ΕΛΑ) από το 1974 και το 2003 όταν συνελήφθη ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής του στην οργάνωση.
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας παρά το προχωρημένο της ηλικίας, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε και παρά το γεγονός ότι η δράση του ΕΛΑ είχε σταματήσει από το 1994 με την ανάληψη πολιτικής ευθύνης που έκανε, μετέτρεψε τη δίωξη και τη φυλάκιση που του επιβλήθηκε από μία ‘‘ετεροχρονισμένη’’ δυστυχή ‘‘κατάληξη’’ μιας ‘‘παλιάς’’ επιλογής δράσης που είχε από καιρό λήξει –μια οπτική πολύ πιο κοντινή στα πολιτικά ήθη της εποχής μας– σε μια σημαντική πολιτική κληρονομιά τόσο για την ένοπλη δράση στην Ελλάδα όσο και για τον αγώνα συνολικότερα.
Για την ανάγκη να αφήσει μια επαναστατική κληρονομιά, είχε μιλήσει και ο ίδιος. Γι’ αυτόν η δίωξη και η σύλληψή του –εν απουσία στοιχείων από τις αρχές που τον ''εγκλώβισαν'' καθιστώντας την ανάληψη πολιτικής ευθύνης σε πράξη κρατικού εξαναγκασμού- ήταν μια ευκαιρία να μιλήσει, να υπερασπιστεί δημόσια και μέσα στα δικαστήρια τη δράση της πιο πολυπληθούς και με μακρά ιστορία δράσης ένοπλης οργάνωσης στην Ελλάδα. Γι’ αυτό δέχτηκε σφοδρή επίθεση, λάσπη και συκοφαντίες από συγκατηγορούμενούς του και όχι μόνο, που τον κατηγόρησαν ότι με την ανάληψη πολιτικής ευθύνης επιβεβαιώνει το κατηγορητήριο του κράτους. Ο Χρήστος Τσιγαρίδας όπως και εμείς πήγαμε κόντρα σε μια αρνητική παράδοση όπου στην Ελλάδα ‘‘αγωνιστές’’ απαρνούνται την ιστορία τους και τις επιλογές αγώνα τους, όπου μπορεί να είσαι και λαμόγιο και ''αγωνιστής'', όπου μπορεί να είσαι και μετανοημένος και αγωνιστής, γιατί είναι ‘‘ανθρώπινο’’ να κάνεις πίσω.
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας μας είχε κάνει την τιμή να είναι Πολιτικός Μάρτυρας υπεράσπισης στην α΄ δίκη του Επαναστατικού Αγώνα το 2011-2013 όπου ήμασταν οι πρώτοι που ως οργάνωση σπάσαμε την αρνητική παράδοση της ‘‘σκευωρολογίας’’ που μέχρι τότε επικρατούσε. Σε μια ζοφερή εποχή, όπου οι κωλοτούμπες είναι πλέον θεσμός, όπου το να αναιρεί κάποιος αυτά που έχει δηλώσει είναι καθεστώς, όπου η έμμεση ή άμεση μετάνοια είναι καθεστώς γιατί είναι ‘‘ανθρώπινη’’, όπου η συνδιαλλαγή με την εξουσία όταν αυτή μάλιστα έχει αριστερό πρόσημο είναι θεμιτή, το να κρατάμε ζωντανή την παρακαταθήκη αγωνιστών όπως ο Τσιγαρίδας είναι μονόδρομος. Γιατί μόνο έτσι τιμάμε τους αγωνιστές κρατώντας ζωντανή την μνήμη τους.
ΑΝΤΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
* Ετικέτες Θέματος: #Ειδήσεις #Ελλάδα #inforumgr
* Πηγή: Zougla.gr
- Την / Το Τετ 12 Ιουν 2019 - 0:46
- Αναζήτηση σε...: Αρχείο 2019
- Θεματική Ενότητα: Αντίο Σύντροφε - Κείμενο της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη για τον Σύντροφο Χρήστο Τσιγαρίδα
- Απαντήσεις: 0
- Αναγνώσεις: 470
Κείμενο των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη
Κείμενο του Νίκου Μαζιώτη και της Πόλας Ρούπα με αφορμή την ολοκλήρωση του Εφετείου της δεύτερης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα που αφορά την υπόθεση της επίθεσης της οργάνωσης στην Τράπεζα της Ελλάδας -ΕΚΤ-ΔΝΤ εστάλη στο zougla.gr.
Το κείμενο παρατίθεται αυτούσιο:
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ 2ης ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
Το εφετείο της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2017 και ολοκληρώθηκε στις 10/5/2019 με κεντρική πολιτική υπόθεση τη βομβιστική επίθεση εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΚΤ) και του ΔΝΤ, συνιστά μια κορύφωση της πολιτικής υπεράσπισης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα στις δικαστικές διαδικασίες. Σε αυτή συνεκδικάστηκαν δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών που έχουν αναληφθεί από τον Επαναστατικό Αγώνα, μία που δεν αφορά την οργάνωση, καθώς και η συμπλοκή με αστυνομικούς στο Μοναστηράκι του Νίκου Μαζιώτη που κατέληξε στη σύλληψή του τον Ιούλιο του 2014.
Τα δύο πρωτοβάθμια δικαστήρια που έγιναν για την επίθεση αυτή με τις ποινές που επέβαλαν (ισόβια και 129 χρόνια για τον Μαζιώτη, ισόβια και 25 για την Ρούπα) συμπύκνωναν από μεριάς των δικαστών, μέσω της επιχειρηματολογίας τους, της στάσης τους, αλλά και των αποφάσεών τους επί των ποινών, όλη την εχθρότητα του κρατικού μηχανισμού ενάντια στον Επαναστατικό Αγώνα και σε εμάς. Και πιο ειδικά, την πολιτική εχθρότητα απέναντι σε μια κεντρική επίθεση ενάντια στην τρόικα και το καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’. Η εχθρότητα αυτή – πέρα από την δική μας επιμονή να συνεχιστεί η δράση του Επαναστατικού Αγώνα ενάντια στα σχέδια διάσωσης του συστήματος και τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που τα συνόδευαν, την οποία εκφράσαμε περνώντας στην ‘‘παρανομία’’ και ακυρώνοντας την κατασταλτική ισχύ του κράτους απέναντί μας – ήταν αποτέλεσμα της δουλικής στάσης που κράτησε το σύνολο σχεδόν του πολιτικού και δικαστικού συστήματος ενώπιον των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας και του υπερεθνικού κεφαλαίου ενώπιον της τρόικας και των δανειστών, στάση που εκφράστηκε με τη ρητή αποδοχή ‘‘ως αναπόφευκτων και απολύτως αναγκαίων’’ για την εύρυθμη και απρόσκοπτη συνέχιση της λειτουργίας του κράτους και του οικονομικού καθεστώτος, των Δανειακών Συμβάσεων (‘‘μνημονίων’’), παρά τα όσα δεινά επέφεραν (και γνώριζαν άπαντες ότι θα επιφέρουν) στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Απόρροια αυτής της στάσης είναι η μισαλλοδοξία απέναντι σε κάθε σθεναρή και σταθερή αντίσταση στη ‘‘μνημονιακή’’ υποδούλωση, η οποία γίνεται ιδιαίτερα έντονη από τη στιγμή που σίγησαν οι αντιδράσεις της κοινωνίας.
Είναι εξ’ άλλου αδιανόητη η ‘‘πολιτικά ανεπηρέαστη δικαιοσύνη’’ αφού με τη μορφή που έχει και τον τρόπο που ασκείται, συνιστά αδιαχώριστο πυλώνα του συμπλέγματος της σύγχρονης εξουσίας. Όσο για την επιρροή της πολιτικής συγκυρίας στις δικαστικές και νομοθετικές λειτουργίες έχουμε κάνει ιδιαίτερες αναφορές στις δίκες μας, με αιχμή την αντιμετώπιση του πολιτικού εγκλήματος σε διαφορετικές πολιτικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας, δηλαδή, την αναγνώριση και την επιεική αντιμετώπισή του σε παρελθοντικούς χρόνους έως και την ολοκληρωτική άρνηση αποδοχής της ύπαρξης πολιτικού αντιπάλου στο σύγχρονο αντιπροσωπευτικό σύστημα πολιτικής εξουσία. Αποτέλεσμα αυτής της άρνησης, που συνιστά αποκαλυπτική διάσταση του ολοκληρωτισμού που έχει εισέλθει το πολιτικό σύστημα στην εποχή μας, είναι και η εκ διαμέτρου αντίθετη στάση από αυτή που είχε παλαιότερα το αντιπροσωπευτικό σύστημα στους πολιτικούς αντιπάλους και της ειδικής ποινικής επιείκειας που τους αντιμετώπιζε, δηλαδή η πολιτική κατάδειξη από την εκτελεστική εξουσία στην εποχή μας του πολιτικού ‘‘εγκλήματος’’ ως του πλέον επαχθούς και αυτού που απαιτεί την σκληρότερη δυνατή αντιμετώπισή του από τη δικαστική εξουσία σε βαθμό μάλιστα, που το ίδιο το ποινικό πλαίσιο, παρά την ιδιαίτερη εχθρότητα που ήδη δείχνει απέναντι στον πολιτικό αντίπαλο, φαίνεται να περιορίζει σε μεγάλο βαθμό την δικαστική εξουσία η οποία και τελικά επιβάλλει τις μέγιστες δυνατές ποινές. Η εκτελεστική εξάλλου εξουσία είναι αυτή που υπαγορεύει, είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω της δημόσιας πολιτικής πίεσης, την επιβολή μέτρων εξαίρεσης πολιτικών κρατουμένων από δικαιώματα, συνθήκη που συμβαδίζει με την πορεία πριν τον πολιτικό ολοκληρωτισμό του συστήματος εξουσίας.
Τα δύο πρωτοβάθμια δικαστήρια για την ΤτΕ – ΔΝΤ απέδειξαν με τον τρόπο που στάθηκαν, τις αποφάσεις και το σκεπτικό τους, πως η δικαστική εξουσία όταν έρχεται αντιμέτωπη με τέτοιες υποθέσεις, μόνο πολιτικά στέκεται και πολιτικά αποφασίζει, ορμώμενη από την αποστολή της να γίνει φορέας και εκτελεστής πολιτικής εκδίκησης για λογαριασμό ενός ολόκληρου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Αυτό αποδείχτηκε από τις ίδιες τις ποινές που επέβαλαν. Ενώ όλα τα δικαστήρια αυτά δηλώνουν πως ‘‘αποστολή’’ τους είναι ‘‘η στενή εφαρμογή των ποινικών διατάξεων’’, τα δύο πρωτόδικα δικαστήρια απέδειξαν πως η στάση του εκάστοτε δικαστηρίου – και δικαστή ατομικά – είναι αδύνατο να μην είναι πολιτική και η πολιτική θέση απέναντι στην πολιτική και κοινωνική ουσία της πράξης – και πιο συγκεκριμένα της επίθεσης στην ΤτΕ-ΔΝΤ –, αποκαλύπτεται με το αν τελικά, και πόσο θα υπερβεί το δικαστήριο – ή ο εκάστοτε δικαστής – τα όρια των δυνατοτήτων του να επιβάλλει καταδίκες επί κατηγοριών και τα όρια των ποινών που προβλέπει το ίδιο το ποινικό πλαίσιο. Ακόμα και αν θα εφαρμόσει εν τέλει, αυτό που υποτίθεται, πως έχει ως υποχρέωση, δεδομένου του ρόλου του ως εφαρμοστή του ‘‘γράμματος του νόμου’’, ή θα το παραβιάσει προκειμένου να επιβάλει την πολιτικά καταδεικνυόμενη από την ευρύτερη πολιτική συνθήκη, ποινική αντιμετώπιση. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις γίνεται και μια άμεση πολιτική παρέμβαση από την εκτελεστική εξουσία στο δικαστήριο. Στην δική μας δε περίπτωση είναι δεδομένη η πολιτική βαρύτητα και σημασία που δίνεται στην εξάντληση της κρατικής εκδίκησης πάνω μας με πλήθος δημόσιων δηλώσεων από παράγοντες της πολιτικής εξουσίας, που είτε αφορούν τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα και εμάς, την πολιτική βαρύτητα της οργάνωσης για την καθεστωτική σταθερότητα (δηλώσεις υπουργών σε συλλήψεις μας, επικηρύξεις κλπ) είτε αφορά ιδιαίτερα πολιτικά βαρύνουσες παρεμβάσεις από κρατικές υπερδυνάμεις (ένταξη Μαζιώτη στη διεθνή λίστα ‘‘τρομοκρατών’’ από ΗΠΑ) ενώ ήταν κρατούμενος το 2015. Σε όλη αυτή την πολεμική προσπάθεια του καθεστώτος εναντίον μας συμπεριλαμβάνεται και η ακραία αντιμετώπιση που είχε το 6χρονο παιδί μας το 2017, κατά τη σύλληψη της Πόλας Ρούπα, το οποίο και υποβλήθηκε σε ένα μοναδικό καθεστώς εξαίρεσης και εκδίκησης.
Είναι σαφές πως το να αντιπαρατεθεί κανείς με όλο αυτό το εχθρικό καθεστωτικό πολιτικό τείχος που χτίζεται για να τον εγκλωβίσει εντός ενός δικαστηρίου, προβάλλοντας και αποδεικνύοντας το πολιτικό και κοινωνικό δίκαιο του αγώνα του, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Έτσι, στα πρωτόδικα δικαστήρια για την ΤτΕ-ΔΝΤ οι αποφάσεις για την επιβολή της ποινής των ισοβίων, καθώς συνιστούσαν μέγιστη ποινική υπέρβαση των ορίων για τις προβλεπόμενες ποινές και σαφή παραβίαση των ποινικών αρχών για την ‘‘ενοχή’’, αποκάλυπταν την ίδια την πολιτική θέση των δικαστών όχι μόνο απέναντί μας, αλλά και απέναντι σε όσα πολιτικά ζητήματα σηματοδοτούσε μια επίθεση κατά της τρόικας. Αυτό εξάλλου εκφράστηκε ρητώς και στο ίδιο πολιτικό σκεπτικό του εισαγγελέα της έδρας στην 3η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα όπου καταδίκασε τελικά την Ρούπα σε ισόβια και 25(κατά συγχώνευση) χρόνια για την επίθεση στην ΤτΕ. Καθώς τα δικαστήρια που εκδικάζουν υποθέσεις με τον 187Α έχουν λίγο ως πολύ… καλομάθει από την πολιτικά αποστασιοποιημένη (η χρησιμοποίηση του όρου ‘‘αποστασιοποιημένη’’ είναι μια επιεικής περιγραφή καθώς η αποστασιοποίηση ενίοτε λάμβανε και τον χαρακτήρα της έμμεσης ή ακόμα και της άμεσης αποκήρυξης ενεργειών και δράσεων) στάση κατηγορουμένων που έχουν απέναντί τους και καθώς συνιστά τον κανόνα η αναδίπλωση των κατηγορουμένων στα δευτεροβάθμια δικαστήρια και η απογύμνωση των πράξεων και της δίκης από το πολιτικό της περιεχόμενο προκειμένου να τελεσφορήσουν οι επιδιωκόμενες προσπάθειες μείωσης των ποινών και πτώσης των κατηγοριών (αναφερόμαστε στις περιπτώσεις που δεν τηρείται από το πρώτο δικαστήριο μια αντίστοιχη στάση), η δική μας επιμονή στις πολιτικές θέσεις, στόχους και επιλογές του Επαναστατικού Αγώνα, από τις οποίες όχι μόνο δεν τηρήσαμε αποστάσεις, αλλά τις υπερασπιστήκαμε με μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά έμφαση και αποφασιστικότητα, θεωρήθηκε ως στάση ‘‘ακατάλληλη’’ για την αντιμετώπιση των πρωτόδικων ποινών και ειδικά της ποινής των ισοβίων. Ειδικά αφού η επιλογή μιας τέτοιας στάσης εκτός από την πολιτική ‘‘διάπλαση’’ των δικαστών έτσι όπως αυτή είθισται να γίνεται από βολικούς κατηγορούμενους, εκδηλώνεται παράλληλα με την καθολική εγκατάλειψη της όποιας πολιτικής αξίας δινόταν σε προηγούμενα χρόνια στην ένοπλη δράση και με την προσπάθεια ανάδειξης ως ‘‘ορθή πολιτική στάση αλληλεγγύης’’, την εγκατάλειψη όσων επιμένουν στις πολιτικές τους επιλογές μετά τη σύλληψη. Και ενώ φυσικά, όλα τα παραπάνω ενυπάρχουν σε ένα περιβάλλον πολιτικής ηττοπάθειας και προσπάθειας ‘‘γείωσης’’ της αντικαθεστωτικής δράσης σε πλαίσιο που δεν υπερβαίνει τα όρια της ‘‘πλημμεληματικού χαρακτήρα’’ κριτικής στο σύστημα. Και κυρίως, σε ένα περιβάλλον όπου το επαναστατικό πρόταγμα ανάγεται ακόμα και από ‘‘αντικαθεστωτικούς’’ κύκλους ως ‘‘παρωχημένο’’ και ‘‘εκτός εποχής, θέση που έρχεται να επιβεβαιώσει την απόλυτη ισχύ του συστήματος. ’’Δηλαδή, μέσα σε ένα ‘‘κλίμα’’ τουλάχιστον προβληματικό – απ’ όποια μεριά και αν το δει κανείς – προς την δράση του Επαναστατικού Αγώνα και την υπεράσπισή της στα δικαστήρια.
Για μια ακόμα φορά στο εφετείο της 2ης δίκης του Επαναστατικού Αγώνα δηλαδή, αρνηθήκαμε συνειδητά να υποκύψουμε στο κυρίαρχο (φαινομενικά και μόνο) πολιτικό κλίμα και να κάνουμε μια δίκη όπου όλα τα παραπάνω θα ανατρέπονταν. Επιλέξαμε να οργανώσουμε ακόμα καλύτερα την πολιτική υπεράσπισή μας, να την καταστήσουμε πιο διεισδυτική, να αναδείξουμε περισσότερες πτυχές της οργάνωσής
μας και της συγκεκριμένης επίθεσης και να πολεμήσουμε το ποινικό αποτέλεσμα του πρωτόδικου με πιο οργανωμένο πολιτικά τρόπο. Και πιο – θα λέγαμε – απόλυτα επαναστατικό τρόπο.
Και είναι ανάμεσα στις δίκες μας αυτή που έχει πιο εκτενώς αναλυθεί, που στην ουσία έχει αποδειχθεί με την χρήση κάθε προσφερόμενου εργαλείου απόδειξης (ιστορικό, θεωρητικό, οικονομικό, νομικό) η αναγκαιότητα της ανατροπής του καθεστώτος, η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης. Ενώ επίσης, είναι η δίκη όπου ‘‘ξεδιπλώθηκε’’ η ρεαλιστική και εφικτή προοπτική της επαναστατικής οργάνωσης στην εποχή μας. με όπλο τη μέθοδο που ακολουθήσαμε – την οποία στη θα εξηγήσουμε συνέχεια –, καταφέραμε την άρνηση του δικαστηρίου να επιμείνει στην ίδια ποινή, των ισοβίων για τον Μαζιώτη. Μια πολιτική ουσιαστικά στάση που ‘‘ομολογείται’’ με το μοναδικό τρόπο που δύναται να γίνει στην εποχή μας στα συγκεκριμένα δικαστήρια – και εν μέσω του ευρύτερου πολιτικού-ποινικού περιβάλλοντος της ιστορικής περιόδου που ζούμε –, την ‘‘επαναφορά’’ των ποινών και τις αποφάσεις επί της ενοχής στο σχετικά έστω, προβλεπόμενο πλαίσιο που προσδιορίζεται από το ίδιο το νομικό καθεστώς.
Η τυχόν παραπέρα μείωση των ποινών – ή η απαλλαγή από περισσότερες κατηγορίες – θα συνιστούσε ρητή πολιτική διαφοροποίηση του δικαστηρίου από το καθεστωτικό πολιτικό πλαίσιο, γεγονός που γνωρίζαμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί ενώ η απόφαση έτσι όπως διαμορφώθηκε συνιστά την υπόρρητη διαφοροποίηση ως προς την πολιτική αντιμετώπιση που ευελπιστούσε η εκτελεστική – και όχι μόνο – εξουσία ότι θα έχουμε. Το αποτέλεσμα αυτό όπως ήταν αναμενόμενο – και όπως έχει ξαναγίνει σε άλλη δίκη –συγκεκριμένα στην πρώτη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα–, ‘‘συμπαρέσυρε’’ κατηγορίες και ποινές και για τους λοιπούς κατηγορούμενους. Και αυτό γιατί τηρείται μια ‘‘εφαρμογή της αναλογικότητας’’ ανάμεσα σε κατηγορούμενους που υπερασπίζονται πολιτικά τις πράξεις που εκδικάζονται και τους υπόλοιπους.
Η στρατηγική αυτής της δίκης λειτούργησε προς την κατεύθυνση της μετεξέλιξης των δι9κών που κάναμε έως σήμερα, αφού θέσαμε αρκετά επί πλέον ισχυρά στοιχεία, πέραν της πολιτικής υπεράσπισης με τον τρόπο που σε άλλες δίκες κάναμε. Σε πρωτόλειο βαθμό αυτή την στρατηγική μπορεί κάποιος να τη διακρίνει στην τρίτη δίκη του Επαναστατικού Αγώνα, αυτή που δικαζόταν σε α΄ βαθμό η Ρούπα για την ΤτΕ – και στο εφετείο της α΄ δίκης του Επαναστατικού Αγώνα. Σε πιο ολοκληρωμένη όμως μορφή παρουσιάστηκε στο εφετείο της β΄ δίκης της οργάνωσης. Η ιδιαιτερότητα που έχει η πολιτική μας στάση σε αυτό το δικαστήριο, αφορά τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση καθεστωτικών θέσεων, επιχειρημάτων, κινήσεων, αναλύσεων που συνηγορούσαν και εν τέλει λειτουργούσαν υποστηρικτικά – ακόμα και επιβεβαιώνοντας – τον ισχυρισμό μας και πάγιο ισχυρισμό του Επαναστατικού Αγώνα από ιδρύσεώς του, για την επαναστατική οδό ως της μόνης διεξόδου από το μείζον κοινωνικό αδιέξοδο της εποχής μας.
Η κοινωνική Επανάσταση αναδείχτηκε από τον Επαναστατικό Αγώνα με μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά έμφαση ως μοναδικής αξίας και σημασίας κατεύθυνση, ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της κρίσης. Πλην όμως αυτή η προοπτική έχει τεθεί από την πρώτη κιόλας προκήρυξη του Επαναστατικού Αγώνα ως η μόνη διέξοδος από ένα σύστημα που δυναστεύει βάναυσα τις κοινωνίες και που επρόκειτο μετά από κάποια χρόνια (πρόβλεψη της κρίσης σε προκηρύξεις της οργάνωσης) να καταστεί μη βιώσιμο για τις κοινωνικές πλειοψηφίες που θα συνθλίβονται από την οικονομική βία και την κοινωνικο-πολιτική τους απαξίωση. Αναδείξαμε στο δικαστήριο αυτή την κατεύθυνση όχι μόνο ως διακήρυξη, αλλά εστιάζοντας σε μια προσπάθεια απόδειξης ότι είναι μονόδρομος η κοινωνική Επανάσταση. Απόδειξη που δεν θα μπορούσε παρά να είναι πλαισιωμένη από την πάγια θέση του Επαναστατικού Αγώνα, έτσι όπως αυτή εκφραζόταν και αναλύθηκε μέσα από τις προκηρύξεις της οργάνωσης και τα κείμενα από τη φυλακή το 2010-2011. Φυσικά, πολιτικοί υπερασπιστές της οργάνωσης, των θέσεων και της στρατηγικής της στάθηκαν οι μάρτυρες πολιτικής υπεράσπισης στην δίκη μας.
Η ορθότητα της παραπάνω θέσης της οργάνωσης και δική μας, έχει κατ’ αρχήν επιβεβαιωθεί από το ίδιο το καθεστώς, διαπίστωση που αξιοποιήσαμε. Ο λόγος περί των ‘‘μνημονίων’’, των συμβάσεων δανεισμού, της τρόικας και του ρόλου της, του ρόλου της πολιτικής εξουσίας και την πρωτοκαθεδρία της οικονομικής εξουσίας στο σύγχρονο ιστορικό πεδίο στην Ελλάδα της κρίσης και όχι μόνο. Ο Επαναστατικός Αγώνας έδρασε επιτιθέμενος σε δύο εκ των τριών θεσμών που απάρτιζαν τη μισητή από την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας τρόικα και δικάστηκε για το πολιτικό δίκαιο αυτής της επίθεσης, της μόνης επίθεσης που έγινε στην εν λόγω εποχή και στρεφόταν ευθέως κατά της δικτατορίας των δανειακών συμβάσεων και των υπερεθνικών θεσμών που τις επέβαλαν.
Το ότι επρόκειτο για δικτατορία, έχει γίνει αρκετός λόγος και στο παρελθόν. Πλην όμως αυτή η διαπίστωση, στο εν λόγω δικαστήριο, υποστηρίχτηκε και από την ισχύουσα νομοθετική βάση (Σύνταγμα, ευρωπαϊκό Δίκαιο, Χάρτη του ΟΗΕ), η οποία ουσιαστικά καταλύθηκε με την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς των ‘‘μνημονίων’’. Αυτή η κατάλυση του ισχύοντος καθεστωτικού νομικού πλαισίου, η de facto κατάλυση του ίδιου του συστήματος της αντιπροσωπευτικής ‘‘δημοκρατίας’’ και η εδραίωση της ωμής δικτατορίας αγορών, δανειστών, τρόικας, είχε καταγγελθεί από αρκετούς καθεστωτικούς εκπροσώπους και τιμητές του συνταγματικού δικαίου, ο λόγος των οποίων ακούστηκε και αναλύθηκε εντός της δικαστικής αίθουσας. Αναφέρθηκαν εκτενώς οι δράσεις που έγιναν εντός του καθεστωτικού πλαισίου νομιμότητας για την ακύρωση των ‘‘μνημονίων’’, μέσω της αναγνώρισης της αντισυνταγματικότητάς τους και του βίαιου χαρακτήρα τους που διαλύουν κάθε πλαίσιο το οποίο θέτουν οι διεθνείς χάρτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να αποδειχτούν… λίγοι. Για να αποδειχτούν ανίσχυροι, κενοί νοήματος και εν τέλει διακοσμητικά στοιχεία στη σύγχρονη ωμή, τερατώδη για τις κοινωνικές πλειοψηφίες δικτατορία του κεφαλαίου και του κράτους. Για να αποδειχθεί ότι ακόμα και καταδίκες από μείζονα διεθνή θεσμικά όργανα όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και ο ΟΗΕ, δεν δύναται να παρέμβουν κατ’ ελάχιστο στις πολιτικές κοινωνικής εξόντωσης που επιβάλλει η σύγχρονη δικτατορία, όπως αυτή διαμορφώνεται από την (άτυπη) υπερεξουσία των αγορών, της οικονομικής ελίτ και των υπερεθνικών πολιτικών θεσμών σε μια υπερχρεωμένη χώρα όπως η Ελλάδα. Αποτέλεσμα της παραπάνω απόδειξης είναι πως κάθε ισχυρισμός για την ‘‘απαξία της παραβίασης της καθεστωτικής νομιμότητας’’ από πράξεις αντίστασης ενάντια προκειμένου να εκδηλωθεί αντίσταση σε τέτοιο μείζον ζήτημα – όπως αυτό που ζήσαμε στην Ελλάδα – να καταρρέει, να μην μπορεί κατ’ ελάχιστο να σταθεί. Και όχι μόνο… Στο ερώτημα ‘‘αν δεν είναι η ανατροπή του καθεστώτος και η κοινωνική Επανάσταση η ενδεδειγμένη απάντηση στο σύγχρονο αδιέξοδο του καπιταλισμού, της κρίσης, της σύγχρονης οικονομικής και πολιτικής τυραννίας, τότε ποια είναι’’, η σιωπή περισσεύει. Η απόδειξη για το αδιέξοδο της εσωθεσμικής αντίστασης, με την χρήση των οργάνων και των νομικών ‘‘όπλων’’ του ίδιου του συστήματος έγινε στο δικαστήριο. Η απόδειξη του αδιεξόδου μιας διάχυτης χωρίς στρατηγικό ανατρεπτικό σχέδιο κοινωνικής αντίστασης, αναδείχτηκε στου δρόμους και κατατέθηκε επίσης, στο δικαστήριο. Και ως αμείλικτη συνεπαγωγή από αυτά τα ιστορικά δεδομένα, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα συγκρότησης ενός πολιτικού – κοινωνικού μετώπου με σαφή κατεύθυνση την καθεστωτική ανατροπή και την κοινωνική Επανάσταση.
Ο Επαναστατικός Αγώνας με την επιλογή της ένοπλης δράσης εισήγαγε τα παραπάνω δεδομένα πολύ πριν αποδειχτεί η αναγκαιότητά τους από την ίδια την ιστορική εξέλιξη. Και εμείς στο δικαστήριο αναδείξαμε τη συνέπεια της οργάνωσης από την ίδρυσή της έως την επίθεση στην ΤτΕ και το ΔΝΤ, αλλά και μετά από αυτή. Ένοπλη δράση και αγώνας αποδεικνύεται ως η ορθή πολιτικά επιλογή με εργαλεία απόδειξης πολλά – θεσμικά ή μη.
Ο παραπάνω πολιτικός ισχυρισμός βρήκε την αναφορά του στο ίδιο το νομικό πλαίσιο, στο άρθρο 15 για την ‘‘κατάσταση ανάγκης που αποκλείει το άδικο’’ και στο άρθρο 25 ΠΚ για την ‘‘κατάσταση ανάγκης που αποκλείει τον καταλογισμό’’. Η ανάγκη προσβολής ενός ‘‘έννομου αγαθού’’ προκειμένου να μην προσβληθούν άλλα υπέρτερης αυτού αξίας, έγινε η επικεφαλίδα μιας καινοτόμου ποινικής υποστήριξης της επίθεσης στην ΤτΕ και το ΔΝΤ, δεδομένων των ιδιαίτερων συνθηκών και την κατάσταση ανάγκης – με συνθήκες πολέμου – που επιβλήθηκε στη χώρα με τα ‘‘μνημόνια’’. Για τα ‘‘άλλα υπέρτερα αγαθά’’ που επλήγησαν (ανθρώπινες ζωές, μισθοί, συντάξεις, υγεία κλπ), ‘‘συνηγόρησαν’’ εκθέσεις και καταδικαστικές αποφάσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από ανώτερα υπερεθνικά θεσμικά όργανα τις οποίες καταθέσαμε και αναγνώστηκαν στο δικαστήριο, χωρίς όπως είπαμε να επιφέρουν την παραμικρή αλλαγή στις κυρίαρχες πολιτικές (για τον παραπάνω ισχυρισμό βλ. ‘‘Κείμενο της Πόλας Ρούπα και του Νίκου Μαζιώτη για την πολιτική και νομική υπεράσπιση στο εφετείο της 2ης δίκης της οργάνωσης’’ https://athens.indymedia.org/post/1597222/ ) όπως επίσης, και πλήθος εκθέσεων και αναλύσεων για το εύρος των παραβιάσεων στα ανθρώπινα δικαιώματα (π.χ. καταδικαστικές κατά της Ελλάδας εκθέσεις του ΟΗΕ) που αναδεικνύουν το μέγεθος και την επιτακτικότητα τόσο της κατάστασης ανάγκης που περιήλθε η χώρα όσο και την αναγκαιότητα να βγει άμεσα από αυτή. Απ’ την άλλη, απαίτηση των εν λόγω άρθρων του Π.Κ είναι ‘‘να μην υπάρχει άλλος τρόπος προστασίας των απειλούμενων έννομων αγαθών’’, πλην αυτού που χρησιμοποιήθηκε. Και στην περίπτωσή μας, η απόδειξη αυτού του ισχυρισμού είχε τρία στάδια. Πρώτα έγινε με την εισχώρηση αφ’ ενός του λόγου και της ανάλυσής μας στα ‘‘ενδότερα’’ της ίδιας της καθεστωτικής θέσης, αυτής όμως, που ανακήρυττε και απεδείκνυε το εύρος της παραβίασης του πλαισίου της ίδιας της καθεστωτικής νομιμότητας από τον τρόπο που επιβλήθηκαν οι δανειακές συμβάσεις και από το περιεχόμενό τους, από την ίδια την πραξικοπηματική φύση τους και την εγκληματική εφαρμογή τους. Μέσα από αυτή την οπτική χρησιμοποιήθηκε και το άρθρο 120 του Συντάγματος – ένα ‘‘κατάλοιπο’’ του δικαιώματος ανατροπής αυταρχικών καθεστώτων – με βάση το οποίο νομιμοποιείται από το ίδιο το καθεστωτικό νομικό πλαίσιο υπό τις υπάρχουσες συνθήκες, όπου έχει καταλυθεί το ίδιο το νομικό υπόβαθρο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, το δικαίωμα στην με κάθε μέσο – ακόμα και ενόπλως – καθεστωτική ανατροπή.
Τόσο αυτό το άρθρο όσο και όλα αυτά στο Σύνταγμα που ανάγονται ως ‘‘τοίχος προστασίας των αδυνάτων έναντι των ισχυρών’’, αναδείχτηκαν ως ζητήματα που η σοβαρή διεκδίκηση της εφαρμογής τους (ισότητα, λαϊκή κυριαρχία, δικαιώματα, ελευθερία) δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο σε μια επανάσταση, η οποία θα ανατρέψει το οικονομικό και πολιτικό αυτό σύστημα εξουσίας που ευτελίζει καθημερινά κάθε έννοια ανθρώπινου και πολιτικού δικαιώματος. Η προσπάθεια μιας ‘‘χειρουργικής’’ θα λέγαμε, διαμέλισης του κυρίαρχου πλαισίου ‘‘νομιμότητας του καθεστώτος’’ και η ανάδειξη και μέσω αυτής της οδού της παντελούς έλλειψης νομιμοποίησης του συστήματος εξουσίας – ακόμα και ελλείψει διευρυμένου κοινωνικού αγώνα εναντίον του –, συμπεριλήφθηκε στο δικό μας πλαίσιο του ανατρεπτικού και επαναστατικού δικαίου που υποστηρίζουμε και για το οποίο προωθούμε ως Επαναστατικός Αγώνας την καθεστωτική ανατροπή και την κοινωνική Επανάσταση. Σε δεύτερο στάδιο, αποδείχτηκε το αδιέξοδο, η έλλειψη άλλων επιλογών αντιμετώπισης της κατάστασης ανάγκης και συνεπώς περιφρούρησης των κοινωνικών έννομων αγαθών που πλήττονται από τις πολιτικές των ‘‘μνημονίων’’. Και στοιχεία της απόδειξης αυτής ήταν οι ίδιες οι προσφυγές και καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της Ελλάδας από ανώτατα θεσμικά όργανα, οι οποίες δεν απέφεραν την παραμικρή αλλαγή.
Στην περίπτωση της δίκης αυτής το ‘‘σχήμα’’ ‘‘του έννομου αγαθού που πλήττεται προκειμένου να σωθούν άλλα υπέρτερα έννομα αγαθά’’ όπως αναφέρεται στα άρθρα 15 και 25 Π.Κ, είναι από τη μια μεριά το σύστημα εξουσίας και από την άλλη τα κοινωνικά συμφέροντα που ‘‘θυσιάζονται’’ για τη σωτηρία του συστήματος. Στον αντίποδα αυτού του αποδεδειγμένου πολιτικού γεγονότος, βρίσκεται η δική μας θέση της αναγκαιότητας να ‘‘θυσιαστεί’’ το σύστημα εξουσίας προκειμένου να διασωθούν τα κοινωνικά συμφέροντα, προκειμένου να μην πληγεί η κοινωνική βάση, προοπτική που προωθείται μόνο με την κοινωνική Επανάσταση. Στην ουσία όμως για να φτάσουμε εκεί, απαιτείται η ανατροπή του συστήματος εξουσίας, στην προώθηση της οποίας εντάσσεται η δράση του Επαναστατικού Αγώνα και πιο ειδικά, η επίθεση εναντίον της ΤτΕ και του ΔΝΤ.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία στα οποία ‘‘πάτησε’’ η δίκη που κάναμε συμπεριλαμβανομένου του επίσης νομικού ισχυρισμού της απουσίας κάθε έννοιας ενοχικότητας (ενοχή: η βάση στήριξης της ποινής) από μεριάς μας, που απαιτείται για να ‘‘κουμπώσει’’ το ποινικό αποτέλεσμα της καταδίκης, κατέληγαν στη θέση ότι δικαιούμαστε την απαλλαγή από τις κατηγορίες. Κατέληγαν στην ανάδειξη όχι απλώς του δίκαιου της επίθεσης εναντίον της ΤτΕ και το ΔΝΤ, εναντίον της δικτατορίας της τρόικας καθώς και του δίκαιου όλης της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, αλλά στην ανάδειξη της υποχρέωσης που έχουμε όλοι να δράσουμε προωθώντας την κοινωνική Επανάσταση.
Η ‘‘γείωση’’ της επαναστατικής ανάλυσης, θέσης, στρατηγικής και των στόχων του Επαναστατικού Αγώνα έχει πλέον πολλαπλή βάση στήριξης. Στον ίδιο τον καθεστωτικό λόγο και πρακτική, στη νομική βάση που στηρίζεται το σύστημα (και την οποία συνέθλιψε η ‘‘μνημονική’’ επέλαση) την επαναστατική ιστορία, την κατάσταση ανάγκης που περιήλθε η χώρα, την ηθική υποχρέωση και νομιμοποίηση της καθεστωτικής ανατροπής, το εφικτό, ρεαλιστικό, επιτακτικό, λυτρωτικό χαρακτήρα για την κοινωνική πλειοψηφία του επαναστατικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Ως προς το τελευταίο, ο Επαναστατικός Αγώνας και εμείς ως πρόσωπα, ανέκαθεν επιχειρούσαμε να αναπτύξουμε – έστω και σε αδρές κατ’ αρχήν γραμμές – τους υλικούς όρους εφαρμογής μιας κοινωνικής Επανάστασης. Το πρόταγμα του συνομοσπονδιακού συστήματος πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης που ανέκαθεν προτάσσαμε ως το πλέον ενδεδειγμένο μοντέλο επαναστατικής κοινωνικής ανασυγκρότησης, ‘‘ανασύρθηκε’’ αρχικά από την ίδια την επαναστατική ιστορία, η οποία ιστορία ζωντάνεψε και σε αυτή τη δίκη. Όμως η σύγχρονη εκδοχή του συνομοσπονδισμού στη Ροζάβα – Β. Συρία – η επανάσταση της εποχής μας – ήταν καταλυτικός ισχυρισμός για την απόδειξη ότι είναι ρεαλιστική η πρόταση της κοινωνικής Επανάστασης σήμερα. Έτσι, η Επανάσταση στη Ροζάβα, έγινε ο απόλυτος συντελεστής στην αποδεικτική διαδικασία περί της ρεαλιστικότητας των επαναστάσεων στην εποχή μας. Γιατί αυτό είναι και το καθοριστικότερο όλων των αποδείξεων. Αποδείξεων που είναι κρίμα να μένουν εντός των ψυχρών δικαστικών αιθουσών, να αδυνατούν αν συνδεθούν με την εδώ κοινωνική πραγματικότητα και δη, με την κοινωνική και πολιτική ιστορία αυτού του τόπου.
Δεν είχαμε φυσικά, καμία αυταπάτη ότι το δικαστήριο θα έκανε δεκτούς τους πολιτικούς ισχυρισμούς μας, τις νομικές απαιτήσεις που προβάλαμε και να απαλλάξει από τις κατηγορίες και ειδικά τον Μαζιώτη. Πλην όμως και δεδομένου του σκληρού πολιτικού πλαισίου που μας περιβάλλει και της πολιτικής δυναμικής που αυτό δημιουργεί εντός των δικαστηρίων, το αποτέλεσμα υπήρξε η υπόρρητη αμφισβήτηση του κυρίαρχου λόγου αναφορικά με την ουσία, των κινήτρων, και των στόχων της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα που εκφράστηκε με τη ρητή απόρριψη μιας εξοντωτικής αντιμετώπισής μας, όπως αυτή επιβλήθηκε πρωτοδίκως κατ’ εφαρμογή
του ‘‘γράμματος’’ της πολιτικής εκδίκησης, έτσι όπως αυτό κατευθύνεται κυρίως από την εκτελεστική εξουσία. Από μια εκτελεστική εξουσία που συνιστά μια σύμπραξη μεταπρατών (όρος που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές στο δικαστήριο και που πρωτοδιατυπώθηκε σε αναλύσεις- καταπέλτες των ‘‘μνημονίων’’ γνωστού συνταγματολόγου) για λογαριασμό των οικονομικά και πολιτικά ισχυρών του πλανήτη, της σύγχρονης δικτατορίας του κεφαλαίου και των αγορών.
Αν μπορούμε να πούμε ότι βγαίνει ένα χρήσιμο για τον αγώνα σήμερα συμπέρασμα από αυτή τη δίκη και τα όσα προαναφέραμε, είναι ότι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε με την απουσία διευρυμένης κοινωνικής αντίστασης, με την προκλητική εγκατάλειψη από πολλούς του επαναστατικού αγώνα, με την αναγωγή του αγώνα σε ανώδυνη διαμαρτυρία απέναντι στις συστημικές ακρότητες (ακόμα και αν ο αγώνας αυτός προβάλλεται ως ανατρεπτικός), με την αποδοχή ως κανονικότητα της πιο ακραίας μορφής δουλοπαροικίας που έχει επιβληθεί στη κοινωνική πλειοψηφία μέσω της ‘‘οικονομίας του χρέους’’. Με την αλληλεγγύη να έχει εκφυλιστεί σε υπόθεση εξυπηρέτησης προσωπικών συμφερόντων και τις συστηματικές πολιτικές κωλοτούμπες απέναντι στην καταστολή ως τη ‘‘δέουσα πρακτική’’ για να γίνει εφικτή ‘‘ή απαγκίστρωση των αγωνιστών από τα νύχια του κράτους’’, με την αποδοχή τέλος, ως μη αντιμετωπίσιμη της υπεροπλίας της καθεστωτικής πολιτικής επίθεσης εναντίον της ένοπλης επαναστατικής δράσης και – κυρίως – εναντίον όσων επιμένουν, δεν οπισθοχωρούν, δεν εγκαταλείπουν πολιτικές επιλογές αγώνα, που επιμένουν να στηρίζουν την ορθότητα της στρατηγικής της ένοπλης επαναστατικής δράσης ως αδιαχώριστο μέρος του ευρύτερου ανατρεπτικού αγώνα, μέσα από τον ασφυκτικό πολιτικό τοίχο της ποινικής καταστολής και μπροστά σε μακροχρόνιες – και πέρα από κάθε νομικού τύπου υπολογισμό – φυλακίσεις, είναι πως ‘‘ενίοτε’’, η ουσιαστική και χωρίς εκπτώσεις πολιτική υπεράσπιση της ένοπλης επαναστατικής δράσης στα δικαστήρια και στον βαθμό που η υπεράσπιση αυτή καταφέρνει να τη ‘‘γειώνει’’ στα κεντρικά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και να αντικρούει αποτελεσματικά την κυρίαρχη πολιτική, μπορεί τελικά να αποκρούσει, να ανακόψει, να αντιστρέψει την ανελέητη κρατική επίθεση εναντίον των ένοπλων αγωνιστών.
Πέρα και πάνω όμως από οτιδήποτε άλλο, ο στόχος μας σε αυτή τη δίκη ήταν πλάι στην πολιτική υπεράσπιση της δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, την πολιτική αιτιολόγηση της κάθε ενέργειας και την ανάδειξη της σημασίας της μέσα στα ιστορικά πλαίσια που αυτή διεξάγεται, ήταν η διάνοιξη μιας αποδεικτικής πολιτικής διαδικασίας για την βαθιά κοινωνική αναγκαιότητα της κοινωνικής Επανάστασης, για το γεγονός ότι αυτή συνιστά το μόνο δρόμο για την υπέρβαση του κοινωνικού αδιεξόδου που έχει επιφέρει η σύγχρονη τυραννία του κράτους και του κεφαλαίου.
* Ετικέτες Θέματος: #Ειδήσεις #Ελλάδα #inforumgr
* Πηγή: Zougla.gr
- Την / Το Δευ 27 Μάης 2019 - 7:47
- Αναζήτηση σε...: Αρχείο 2019
- Θεματική Ενότητα: Κείμενο των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα και Νίκου Μαζιώτη
- Απαντήσεις: 0
- Αναγνώσεις: 299
Ομάδα ατόμων κατέλαβε την «Αυγή» - Αναρτήθηκε κείμενο για τον Δ. Κουφοντίνα
Κατάληψη πραγματοποιεί ομάδα νεαρών στα γραφεία της εφημερίδας «Αυγή» για την απόρριψη της άδειας του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Να σημειωθεί ότι το πρωί της Παρασκευής το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου απέρριψε την αίτηση του μέλους της 17 Νοέμβρη Δημήτρη Κουφοντίνα για χορήγηση της 7ης κατά σειράς άδειας.
Η εφημερίδα Αυγή στην ηλεκτρονική της έκδοση παρουσιάζει την είδηση.
To κείμενο της κατάληψης
Για ακόμα μια φορά ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στο επίκεντρο των κατασταλτικών μεθοδεύσεων της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας. Για δεύτερη φορά, ο εισαγγελέας έθεσε βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου Φυλακής για τη χορήγηση στον Δ. Κουφοντίνα της κανονικής άδειας που δικαιούται.
Ο εισαγγελέας Κωνσταντίνου, που έθεσε το νέο βέτο, ήταν από τους εισαγγελείς που είχαν εγκρίνει μία από τις προηγούμενες άδειες του Δ. Κουφοντίνα (έξι τον αριθμό). Τώρα «θυμήθηκε» τη φράση «να ξαναπιάσουμε το κόκκινο νήμα των αγώνων μέσα κι έξω από τη φυλακή», που είχε χρησιμοποιήσει ο πολιτικός κρατούμενος στη δήλωση γνωστοποίησης της προηγούμενης απεργίας πείνας (Μάιος – Ιούνιος 2018), με την οποία διεκδίκησε και κέρδισε την τρίτη κατά σειρά άδεια, όσο ακόμα βρισκόταν στις φυλακές Κορυδαλλού.
Κυνικά και απροκάλυπτα, η κρατική εξουσία έθεσε και πάλι στον Δ. Κουφοντίνα το δίλημμα: ή αποκηρύσσεις τις ιδέες σου και υπογράφεις δήλωση μετάνοιας ή σου κόβουμε τις άδειες που έπαιρνες. ‘Η υποτάσσεσαι στις αποφάσεις μας, που παραβιάζουν ακόμα και τον ισχύοντα νόμο, ή βάζεις σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή σου.
Ο Δ. Κουφοντίναςδεν είχε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσοπάλης που έχει ένας κρατούμενος: την απεργία πείνας. Αυτή η επιλογή ήταν μονόδρομος για έναν αγωνιστή με τα δικά του χαρακτηριστικά.
Από τη μεριά της εξουσίας, όμως, ο εκβιασμός αυτός ισοδυναμεί μευποβολή του πολιτικού κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα στο βασανιστήριο της πείνας. Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη την ηλικία του και την κλονισμένη από την προηγούμενη απεργία πείνας υγεία του.
Μετά τη χορήγηση της τρίτης άδειας και τη μεταφορά του Κουφοντίνα στις φυλακές Βόλου, ακολούθησε ένα κρεσέντο τρομοϋστερίας, μιντιακού κυνηγιού μαγισσών από τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και πιέσεων και παρεμβάσεων τόσο του ντόπιου αστικού πολιτικού προσωπικού όσο και της αμερικάνικης πρεσβείας.
Επαναφέρθηκε η εκβιαστική απαίτηση της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας προς τους πολιτικούς κρατούμενους να παραδώσουν δηλώσεις μετάνοιας και αποκήρυξης της πολιτικής τους ιστορίας, αλλά και ολόκληρης της επαναστατικής ιστορίας του τόπου, ώστε να ανταλλάξουν την προσωπική και πολιτική τους αξιοπρέπεια με την χορήγηση της άδειας. Επαναφέρθηκε η επιδίωξη του αστικού κράτους να ταπεινώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους για να πείσει τους καταπιεσμένους πως κάθε αντίσταση απέναντι στους δυνάστες τους είναι μάταιη.
Η άρνηση χορήγησης άδειας δεν είναι μια προσωπική υπόθεση του Δ. Κουφοντίνα. Στο πρόσωπό του χτυπιέται ολόκληρο το κίνημα, χτυπιούνται όλοι οι καταπιεσμένοι και κολασμένοι, χτυπιέται ο ίδιος ο λαός. Χτυπιέται οποιοσδήποτε επιχειρεί να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο της βίας και να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία της αστικής εξουσίας. Χτυπιέται οποιαδήποτε απειθαρχία απέναντι σε ένα σύστημα που βασισμένο πάνω στην ταξική εκμετάλλευση γεννά τη βία, την αδικία, τον πόλεμο και το θάνατο.
Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και την απόλυτη συνενοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σ’ αυτήν την αυταρχική εκτροπή. Της κυβέρνησης των yes men, της «κυβερνώσας αριστεράς» που έχει προσκυνήσει όσο κανένας άλλος τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δεν ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες, διατηρεί εδώ και τέσσερα χρόνια την αυταρχική διάταξη Δένδια που δίνει δικαίωμα βέτο στους εισαγγελείς για τις άδειες των κρατούμενων. Ταυτόχρονα, με τον καινούριο Ποινικό Κώδικα που βρίσκεται σε διαδικασία διαβούλευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί και αυστηροποιεί τον 187Α, τον «αντι»τρομοκρατικό νόμο με τον οποίο δικάζονται και καταδικάζονται αναρχικοί και κομμουνιστές αγωνιστές. Την ίδια στιγμή, ο υπουργός δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου δηλώνει ευθαρσώς ότι «ο νόμος είναι συγκεκριμένος και η χώρα έχει από το 2015 ένα συγκεκριμένο σχέδιο σωφρονιστικής πολιτικής, το οποίο είναι δημοκρατικό και φιλελεύθερο» και ότι «η δημοκρατία δεν εκδικείται». Η διατήρηση όμως της διάταξης Δένδια και οι απαιτήσεις δηλώσεων μετάνοιας από το Δ. Κουφοντίνα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.
Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία. Στη συγκυρία που βρισκόμαστε, στις μεθοδεύσεις της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας κατά του Δημήτρη Κουφοντίνα συμπυκνώνεται η ουσία της καταστολής που εξαπολύεται ενάντια σε ολόκληρο το κίνημα. Κόντρα στις μεθοδεύσεις αυτές, ενάντια στην «αντι»τρομοκρατική νομοθεσία και στη διάταξη περί εισαγγελικού βέτο για τις άδειες, οι δυνάμεις του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού κινήματος οφείλουν να σταθούν δίπλα στο Δημήτρη Κουφοντίνα που καλείται για μια ακόμη φορά να διεκδικήσει το αυτονόητο.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ και ΠΟΡΕΙΑ, ΤΡΙΤΗ 14/5, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, 7μμ
Συνέλευση αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα
* Ετικέτες Θέματος: #Ειδήσεις #Ελλάδα #inforumgr
* Πηγή: Zougla.gr
- Την / Το Παρ 10 Μάης 2019 - 12:48
- Αναζήτηση σε...: Αρχείο 2019
- Θεματική Ενότητα: Ομάδα ατόμων κατέλαβε την «Αυγή» - Αναρτήθηκε κείμενο για τον Δ. Κουφοντίνα
- Απαντήσεις: 0
- Αναγνώσεις: 273
|
|